Luna i opowieść dębu o smokach.

 

Strumyk mruczał coś pod nosem, ale nie rozumiała jego słów, może chciał jej opowiedzieć o tym dokąd zmierza, ile musi jeszcze kamyków potoczyć po swoim dnie, ile obumarłych roślin wpadnie w jego ramiona, a może chciał, by poszła tam, gdzie wszystko się zaczyna. Jak po niebieskiej nitce do kłębka. Do samego Serca Lasu, gdzie biją Źródliska.

Luna przystanęła i uklęknęła nad brzegiem wody. Zbliżyła twarz do strumienia. Przez chwilę widziała swoje odbicie, niezbyt wyraźne, a jednak to była ona, tam w wodzie, siedziała jej bliźniacza siostra. Woda smakowała drogą, którą musiał przepłynąć strumień drążąc swój korytarz przez las i bagna, a jednak nie bała się jej kosztować. Odkąd LA Que Sebe pomogła odnaleźć jej swoją wilczą naturę, miała wrażenie, że nie tylko wyostrzonych zmysłów. Dzikość była w jej nogach, w żołądku, w skórze. Miała wrażenie, że Las się nią opiekuje, a ona przyjmowała tę opiekę z wdzięcznością. Uśmiechnęła się i przymknęła oczy. Wszystko wokół niej szumiało, bzyczało, wibrowało. Nic nie było nieruchome, nawet w zwalonych pniach słyszała Życie – już nie drzewa, ale grzybów, które z lubieżną rozkoszą zjadały je kawałek po kawałku.

Ruszyła w górę strumienia. Dzień był piękny, słońce przeświecało między gałęziami czyniąc las migotliwym. Zupełnie jakby przestrzeń mrugała przyjaźnie. Biegła swobodnie, raz po raz przeskakując przez gałęzie. Miała wrażenie lekkości, jakby grawitacja zmniejszyła swoje działanie, albo to ona przestała jej podlegać i teraz mogła skakać na duże odległości, lepiej niż zając. Nic mnie nie dotyczy, wszystko mnie dotyczy, pomyślała lądując po drugiej stronie strumienia.

Las powoli gęstniał. Zupełnie jakby wraz z mrokiem rodziło się w nim więcej gałęzi i przeszkód. Zwolniła kroku. Strumień był teraz wąski a jego szept delikatny. Weszła więc do wody i przez chwilę wędrowała jej korytem nie bacząc na chłód. W oddali ujrzała ciemną plamę. Przystanęła. Dąb, majestatyczny i piękny, z pniem, którego nie objęłoby nawet dziesięciu ludzi zagradzał drogę strumieniowi, który zmuszony był wpływać pod jego korzenie.

- Jesteś najwspanialszym mostem jaki kiedykolwiek widziałam – powiedziała Luna podchodząc do drzewa. Przez chwilę miała wrażenie, że Dąb schylił swoje gałęzie, by dotknąć jej głowy, ale potem zrozumiała, że to tylko wiatr i poczuła zwód, przecież tak piękne drzewo nie mogło być pozbawione magii. – Pozwolisz, że oprę czoło o twoją piękną korę?

Posłyszała stukanie dzięcioła, które uznała za odpowiedź.

Kora była szorstka, pachniała setkami lat powolnego wzrostu. Luna przymknęła oczy i nagle ujrzała siebie-nie-siebie jak idzie mlecznymi korytarzami korzeni drzewa, jak przemierza jego wnętrze. To była ty, ale to nie jesteś ty, posłyszała, tamta opowieść kiedy do ciebie wróci, bo wszystko się ze sobą łączy i splata. Dzisiaj jednak szukasz czegoś innego niż wówczas.

- Skąd wiesz, czego szukam? - Zapytała w myślach drzewa.

- Moje korzenie sięgają w głąb ziemi i czasu – odparł Dąb. Moje konary dotykają tego, co przeczuwalne. Obserwuję każdą istotę, która przemierza mój las. Czuję twoje serce i pragnienia, twoją Tęsknotę. Widzę, że jeszcze nie dowierzasz mocy, którą masz w sobie, a to niebezpieczne, bo rzucane na wiatr zaklęcia mogą się spełnić. Widzę każdą myśl, która przepływa przez twoje żyły i zasila twoje ciało odżywczą energią. Widzę też te myśli, które są jak grząskie błoto i sprawiają, że zamiast iść lekko stawiasz ciężkie kroki. Jesteś na dobrej drodze, co nie znaczy, że nie błądzisz. Błądzenie jest wpisane w twój zarówno ludzki jak i wilczy los.

- Dziękuję – wyszeptała Luna.

- Nie dziękuj, nie potrzebuję słów wdzięczności, to co daję, przyjmij albo odrzuć. Nie przyjmuj za pewnik, moje życie jest w końcu życiem powolnego wzrostu, mogę się mylić wobec istot tak kruchych, chociaż jednocześnie tak mocnych, jak ty.

Kobieta westchnęła i silniej objęła drzewo. I wówczas Go ujrzała. Biały Smok delikatnie przesunął się pomiędzy korą a jej ciałem. Poczuła szorstkość jego futra i żar bijący od ciepłej skóry. Wczepiła palce w sierść sierść zwierzęcia. Po chwili wbijali się ku błękitowi nieba, chociaż była przekonana, że była noc, kiedy dotarła do dębu. Teraz jednak słońce świeciło w najlepsze i Luna ujrzała inne białe smoki, które leciały równo, jeden obok drugiego, w pełnym skupienia milczeniu. Poczuła zachwyt tak wielki, że mimo chłodu wiatru, było jej gorąco.

- Dawno temu, w czasach, o których ludzie nie pamiętają, bo to co nie zostało spisane dla nich zazwyczaj się nie liczy, białe smoki zamieszkiwały podniebne królestwo i z tego miejsca, widziały Mokosz, Matkę Ziemię, która była piękna i młoda, ale jeszcze nie rozumiała swojej mocy ani siły. Ludzie, którzy wówczas stąpali po jej ciele dziękowali jej za kwiaty i plony, a ona skłaniała swoją ubraną w kolorowy wianek głowę i tam, gdzie posłała swój ukłon, drzewa obradzały w soczyste owoce. Pewnej nocy Mokosz przyśnił się sen tak straszny, że obudziła się z krzykiem tak wielkim, iż wszystko zaczęło drżeć. Domy, które pobudowali ludzie, runęły, drzewa poupadały a pola popękały. Tylko smoki dalej sunęły po nieboskłonie, ich nie dosięgnął krzyk Matki Ziemi. Ludzie jednak doszli do wniosku, że to one winne są katastrofie, bo taka już jest ich natura, że lubię szukać winnych. Od tego dnia zaczęto polować na smoki.

Kiedy w białe, puchate cielsko uderzyły pierwsze strzały, to rozpadało się na tysiące kawałków i upadało w różnych miejscach ziemi. W końcu cała ziemia pokryta została, niczym popiołem, odłamkami po białych smokach. Mokosz, widząc tę potworną zbrodnię zamknęła oczy. Nie chciała patrzeć na to co zrobili ludzie, a kiedy zamknęła oczy, wszystko co na niej było posadzone zaczęło umierać. I tak nastąpił czas wielkiego zlodowacenia.

- A smoki?

- Odłamki, które upadły na ziemię zostały przykryte lodowcem, a potem, kiedy ten się zaczął topić, wniknęły głęboko w ciało Mokoszy. Nikt ich od tego dnia nie widział. A jednak raz na jakiś czas jakiemuś człowiekowi śni się biały smok. Taki człowiek musi wówczas wyruszyć na poszukiwania. Jego serce płonie pragnieniem pozbierania tego, co mogło zostać po białych smokach, więc udaje się w podróż, by odszukać ich szczątki. Każdy znaleziony fragment smoka, kiedy tylko dotknie go człowiek, wnika w jego serce i duszę zasilając ją swoją magią. Ludzie, którzy odnaleźli fragment smoka stają się wolni od osądzania, od dzieleni świata na to co dobre i złe, bo zaczynają Rozumieć, że podziały wymyślili ci, którzy się bali a nie ci, którzy byli obdarzeni mądrością.

Smok zawirował i Luna poczuła, że spada, machnęła ręką i wówczas uświadomiła sobie, że leży pod dębem a jej dłoń łapie nie smoka, a powietrze. Zamrugała. Więc to mi się tylko przyśniło? Pomyślała, ale jakaś część w jej sercu nagle zapłonęła dziwnym żarem i Luna doszła do wniosku, że czasami nie ma sensu dzielić świata na to co prawdziwe i na to co wyśnione. Otrzepała sukienkę z białego pyłu, który musiał wypuścić z siebie jakiś krzew, podziękowała Dębowi za jego opowieść i ruszyła dalej, w górę strumienia. Muszę znaleźć Źródliska, pomyślała. Odwróciła się w stronę lasu. Przez chwilę miała wrażenie, że czuje na sobie czyjś wzrok, ale nikogo nie dostrzegła w gęstwinie.

- Wydawało mi się - mruknęła i już więcej nie zawracała sobie tym głowy.

Widział jak podniosła się z ziemi, jak zgrabnym ruchem strąciła ze swojego ubrania popiół, pozostałość po oddechu białego smoku. Na chwilę przystanęła i spojrzała mu prosto w oczy. Miała piękne oczy, nigdy takich nie widział. Potem jednak odwróciła głowię i ruszyła w stronę Źródliska. Kiedy tylko była na tyle daleko, by nie mogła go zobaczyć ani wywęszyć, zaczął wolno iść w tym samym kierunku. Nie musiał się spieszyć, wiedział dokąd prowadzi strumień. Miał czas. Miał bardzo dużo czasu.