Luna i opowieść magicznego Grzyba - opowiaść o dzikości, wędrówce, szczelinie miedzy rzeczywistością i rumaku utkanym ze słów.

 

Las stawał się coraz bardziej gęsty, aż w końcu zagrodził kobiecie drogę stojącymi przy sobie ciasno drzewami. Luna z niechęcią pomyślała, że będzie musiała oddalić się od strumienia, chyba że pójdzie jego korytem. Ale woda była zimna, szczypała w kostki i opóźniała marsz.

- Znajdę cię, ale szum proszę intensywnie, żebym cię słyszała – powiedziała oddalając się od połyskującej wstęgi.

Chaszcze dotykały jej głowy, wplątywały się we włosy, haczyły sukienkę, ale szła dalej, zaciskając zęby, kiedy czuła, że strużka krwi zaczyna wypływać z przeciętej gałęzią skóry. Raz po raz przystawała, żeby posłyszeć strumień. Nauczyła się rozróżniać jego szept od szeptu kołysanych wiatrem drzew. Liście śpiewały o przemijaniu, o jesieni, która nadejdzie i przemaluje ich ciała na żółto i czerwono, by wyglądały jak zachody słońca i przypominały ludziom o tym, że wszystko przemija, ale potem odradza się. Śpiewały o poranku, kiedy pierwsze promienie zaczynają rozświetlać przestrzeń i o nocy, która odbiera barwy i kontury zlewając wszystko w całość. Pieśń strumienia była pełna zawiłości, nie miała jednego wątku, łączyła różne opowieści. Woda wymywała spod korzeni drzew ich historie, pochłaniała ciche opowieści snute przez patyki, kamienie czy kąpiące się na płyciźnie ptaki. Była też pieśń o kobiecie wędrującej wzdłuż strumienia oraz idącym za nią cieniu.

Serce Luny zabiło szybciej, kiedy pomyślała, że być może nie jest sama i strumień ma rację, ktoś za nią idzie, ktoś, kogo nie mogła usłyszeć, bo szedł bezszelestnie. Ona sama co chwilę słyszała trzask pękającego drewna, kiedy tylko zaczynała przyspieszać kroku i jej stopy natrafiały na spróchniałe gałęzie. Przykucnęła i zamknęła oczy. Czasami trzeba odciąć jeden zmysł, by drugi mógł ulec wyostrzeniu. Dżdżownica wypełzła z ziemi i gdyby posiadała oczy jej wzrok byłby pełen wyrzutu wobec Luny, która zajęła miejsce atrakcyjne pod względem żyzności gleby. Dzięcioł, który dotąd stukał zajadle w drzewo teraz umilkł, jakby chciał zachować powagę sytuacji. Coś się przesunęło po leśnej ściółce, a potem zastygło w oczekiwaniu. Komar bzycząc przysiadł na odsłoniętym ramieniu kobiety i zaczął zachłannie spijać jej krew. Ale Luna nie zwracała na niego uwagi, zresztą rzadko kiedy zabijała komary, zazwyczaj zawierała z nimi umowę, że jeden z roju może się nasycić, a w zamian za darowanie mu życia pozostałe komary z wdzięcznością, albo i bez, oddalą się od kobiety. Cisza, która nagle zapanowała była gęsta i lepka, tylko w takiej ciszy można usłyszeć czyjeś myśli, bo nie mogą się one rozpłynąć w powietrzu, tylko trwają zlepione w kolorowe bryłki. Kobieta wyciągnęła rękę i chwyciła jedną z nich, ale natychmiast wypuściła ją z dłoni. Było w tych myślach coś dziwnego, czego nie potrafiła zrozumieć, a może nie chciała, więc żeby nie musieć się nad tym zastanawiać rzuciła się do ucieczki. Napędzone strachem ciało biegło szybko sprawnie omijając przeszkody. Wiatr chłodził nagrzaną skórę i gdyby nie była to ucieczka, Luna czułaby się szczęśliwa, bo lubiła czuć swoje przyspieszone serce, te liczne uderzenia przypominające o tym, że istnieje. Jestem żywa, pomyślała z rozkoszą i wówczas pnącze, które leżało na ziemi chwyciło jej stopę. Szarpnięcie było silne i zdecydowane. Przez chwilę walczyła z brakiem równowagi, ale była to walka nierówna i skazana na porażkę. Upadła z łoskotem, sycząc z bólu i przeklinając swoją niezdarność.

Przez chwilę leżała nieruchomo. Wilgotna ziemia pachniała mchem i wspomnieniem sarnich racic. Był też jeszcze inny zapach, natarczywy, intensywny. Kobieta uniosła się na łokciach i zaczęła rozglądać dookoła. Grzyb stał dumnie na swojej jednej nodze i mogłaby przysiąc, że się do niej uśmiechał, chociaż posiadał ust. A potem uchylił kapelusz jak na powitanie i powietrze zawirowało od owocników. Zapraszam do mojego królestwa, usłyszała Luna, rozgość się proszę.

Chciała wstać, podziękować za propozycję i ruszyć dalej, ale nie mogła odnaleźć swoich rąk, by się na nich podeprzeć. Gdzieś mam nogi, pomyślała i była to ostatnia trzeźwa myśl, która przyszła jej do głowy. Ziemia zaczęła mruczeć kołysankę o kobiecie, która wyruszyła w podróż, by odnaleźć Źródliska a znalazła samą siebie. Była to piękna pieśń i po chwili Luna zrozumiała, że to ona sama śpiewa, że to jej gardło wydaje te niezwykłe dźwięki układające się w opowieść o dzikiej kobiecie. I o miłości, której ciągle było mało, bo czasami nie wystarczy kochać samego siebie, by czuć się szczęśliwym.

Kiedy umilkła, las również zamilkł, więc leżała w ciszy, oddychając zgodnie z rytmem ziemi, która falowała pod lekkim ciałem Luny, jakby chciała ukołysać kobietę do snu. A potem zaczęły przychodzić do Luny wizje. Nic już nie było rzeczywiste, chociaż wszystko zdawało się być wciąż prawdziwe. Oto jestem, wypowiedziały jej własne usta a powietrze drgając przeniknęło przez skórę kobiety i dotknęło jej serca. Poczuła smutek tych wszystkich istot, które musiały uciekać, bo ludzie zabrali im las, w którym mieszkały, żeby wybudować drogi i domy. A potem przyszła radość, bo zwierzęta nie mają potrzeby trzymania przy sobie smutku. Żyją z dnia na dzień, nie pielęgnują w sobie żalu, nie rozdrapują ran, zresztą nierozdrapywane rany goją się szybko . Ujrzała zapachy i barwy muzyki. Była wszystkim po kolei i niczym w szczególe. Czuła całą sobą drzewa i rozumiała o czym mówią. A potem dotarło do niej, że za chwilę umrze, bo nie można połączyć się tak mocno z tym co wokół mając ciało. Nie można poczuć Wszystkiego będąc wciąż człowiekiem.

I kiedy już miała osunąć się do końca, w tę przestrzeń Drugiej Strony, posłyszała czyjś szept, a potem czyjaś ręka, sunąc delikatnie po jej głowie i ramionach, przywróciła ją do samej samej siebie.

- Więc tu jest moje ciało? Ono dalej istnieje?

- Istnieje i ma się dobrze.

- Zatem wciąż oddycham?

- Oddychasz, będę czuwał, byś nie zapomniała oddychać.

I chociaż nie miała pojęcia z kim rozmawia wiedziała, że jest bezpieczna, więc zwinęła się w kłębek pod ciepłem, które nagle otuliło jej plecy i pomyślała, że mogłaby tak już trwać zawsze, w tej szczelinie między światami, z tym głosem, który pieścił jej kark, z tą dłonią, która wyznaczała jej kontury skóry. A potem zapadła w sen i śnił jej się mężczyzna o ramionach na tyle silnych, że z łatwością mógł ją unieść w górę i położyć na legowisku z leśnego runa, by następnie obdarowywać pieszczotami, które dotykały nie tylko jej skóry, ale przenikały także do wnętrza jej duszy. Śniła o mężczyźnie, którego serce było wydrążone i puste, i może dlatego tak bardzo pragnęło jej towarzystwa, bo ona miała w sercu miłości za dużo jak na jedną osobę.

Kochali się powoli, jakby dopiero uczyli się każdego gestu, jakby obawiali się że zbyt szybki ruch wyrwie ich z tego snu pełnego westchnień i namiętności. Kochali się jakby nie było między ich ciałami żadnej granicy i nie była pewna czy to on jest w niej czy może ona w nim. Kochali się całą noc i cały poranek, wieczność, bo czas nagle zniknął jakby nie chciał im przeszkadzać. A kiedy w końcu otworzyła oczy leżała naga na trawie i nie była pewna czy to wszystko jej się tylko śniło, czy może odbyło się naprawdę.

A co to znaczy naprawdę? Zapytał grzyb i skłonił swój kapelusz. I wówczas ujrzała wielkie jezioro. I wiedziała, że w jego głębinach czeka na nią dokończenie pewnych historii, które jeszcze nawet nie miały swojego początku, ale zakończenie było gotowe, wystarczyło po nie sięgnąć. Podeszła do wody i kucnęła. Kucnęła w tym miejscu, gdzie coś się kończy a coś innego zaczyna. Ujrzała swoje odbicie, mgliste i chwiejne, ujrzała też to, czego nie można zobaczyć, bo jest schowane pod skórą, a jednak teraz widziała wszystko. Przez przezroczystą skórę przeświecał księżyc. I znowu poczuła, że jest i sobą i tym co wokół niej.

Cień mężczyzny przesunął się pod powierzchnią wody, ale Luna nie spojrzała w jego kierunku. Nie chciała wiedzieć kim jest, jeszcze nie teraz. Zamknęła oczy. Słowa zaczęły przepływać przez nią i miała wrażenie, że zasilają wody jeziora. Z dłoni, z piersi, z nóg, z łona, z każdego zakątka jej ciała zaczęły płynąć pieśni a ona stała i pozwalała, by opowieści wpływały do jeziora. Gdzie są Źródliska, chciała zapytać, a woda zaśmiała się, bo wiedziała że to Luna jest Źródłem, ale kobieta potrząsnęła głową. To nie mogę być ja, nie mam w sobie takiej mocy, wyszeptała, a im dłużej wątpiła, tym coraz cichsze stawały się pieśni. To przecież nie ja, mówiła, a łzy płynęły po jej policzkach, lecz zamiast wsiąkać w ziemię zaczęły unosić się w górę. W końcu nad głową Luny zebrała się wielka chmura. Pomruk wiatru sprawił, że zadrżała odkrywając swoją nagość, która do tej pory jej nie przeszkadzała. Teraz jednak deszcz zaczął smagać jej ciało. Krople były ciężkie i miały słony posmak. Zaczęła biec w stronę drzew, ale nogi miała ciężkie, gdyż grzęzły w błocie i nie mogła zrobić kroku, więc wcale nie biegła, tylko tkwiła w miejscu, a bagno, które pojawiło się wraz z burzą, zaczęło wciągać ją w swoje chłodne ramiona.

I kiedy zanurzyła się już po szyję, ledwo oddychając, gdyż błoto nie tylko otulało jej skórę, ale i wnikało do jej wnętrza, posłyszała jak ktoś szepcze Słowa. I te Słowa były tak piękne i silne, że Luna chwyciła się ich mocno i zaczęła po nich wspinać. Wdrapywała się na ich mocny grzbiet, czuła ich ciepło i żar, który zaczął rozpuszczać błoto. I nie było już bagna, tylko kilka niegroźnych kałuż, a kobieta stała wyprostowana i czuła jak Słowa pod nią wibrują, poruszają się, żyją. Usiadła więc na nich okrakiem, wczepiła palce w ich gęstą grzywę, ścisnęła mocno udami i nie musiała już nic więcej robić, gdyż utkany ze słów rumak ruszył przed siebie zgrabnie omijając wszelkie przeszkody. Galopowali więc przez las, biegli po czubkach drzew, a potem zeskakiwali na ścieżki, by po chwili znowu wzbić się w powietrze. I nie było w nich strachu, bo ten zabrał wiatr. Była tylko wolność i coś jeszcze, czego bali się nazwać, żeby przypadkiem nazwane nie zechciało się usamodzielnić i odejść. W końcu dotarli na polanę, gdzie stał Grzyb. Luna zeskoczyła na ziemię, podziękowała rumakowi, który od razu ruszył w jakąś stronę, która nie była ani stroną, ani kierunkiem, tylko myślą i po chwili polana tonęła już w ciszy.

Grzyb spojrzał na kobietę uważnie, a że nie miał oczu, tak naprawdę nie patrzył tylko przenikał i Luna poczuła jak dreszcz sunie po jej ciele. Skinęła głowę dziękując mu za tę lekcję pełną kolorów i doznań, a potem odwróciła się i ruszyła szybkim, pewnym krokiem, w którym nie było miejsca na wahanie. Odnajdę Źródliska, nawet jeżeli oznacza to znalezienie samej siebie, mruknęła, a las zaszumiał na potwierdzenie, a może i nie, może to był jedynie wiatr, nic więcej. Tylko szum wiatru.

Luna i opowieść dębu o smokach.

 

Strumyk mruczał coś pod nosem, ale nie rozumiała jego słów, może chciał jej opowiedzieć o tym dokąd zmierza, ile musi jeszcze kamyków potoczyć po swoim dnie, ile obumarłych roślin wpadnie w jego ramiona, a może chciał, by poszła tam, gdzie wszystko się zaczyna. Jak po niebieskiej nitce do kłębka. Do samego Serca Lasu, gdzie biją Źródliska.

Luna przystanęła i uklęknęła nad brzegiem wody. Zbliżyła twarz do strumienia. Przez chwilę widziała swoje odbicie, niezbyt wyraźne, a jednak to była ona, tam w wodzie, siedziała jej bliźniacza siostra. Woda smakowała drogą, którą musiał przepłynąć strumień drążąc swój korytarz przez las i bagna, a jednak nie bała się jej kosztować. Odkąd LA Que Sebe pomogła odnaleźć jej swoją wilczą naturę, miała wrażenie, że nie tylko wyostrzonych zmysłów. Dzikość była w jej nogach, w żołądku, w skórze. Miała wrażenie, że Las się nią opiekuje, a ona przyjmowała tę opiekę z wdzięcznością. Uśmiechnęła się i przymknęła oczy. Wszystko wokół niej szumiało, bzyczało, wibrowało. Nic nie było nieruchome, nawet w zwalonych pniach słyszała Życie – już nie drzewa, ale grzybów, które z lubieżną rozkoszą zjadały je kawałek po kawałku.

Ruszyła w górę strumienia. Dzień był piękny, słońce przeświecało między gałęziami czyniąc las migotliwym. Zupełnie jakby przestrzeń mrugała przyjaźnie. Biegła swobodnie, raz po raz przeskakując przez gałęzie. Miała wrażenie lekkości, jakby grawitacja zmniejszyła swoje działanie, albo to ona przestała jej podlegać i teraz mogła skakać na duże odległości, lepiej niż zając. Nic mnie nie dotyczy, wszystko mnie dotyczy, pomyślała lądując po drugiej stronie strumienia.

Las powoli gęstniał. Zupełnie jakby wraz z mrokiem rodziło się w nim więcej gałęzi i przeszkód. Zwolniła kroku. Strumień był teraz wąski a jego szept delikatny. Weszła więc do wody i przez chwilę wędrowała jej korytem nie bacząc na chłód. W oddali ujrzała ciemną plamę. Przystanęła. Dąb, majestatyczny i piękny, z pniem, którego nie objęłoby nawet dziesięciu ludzi zagradzał drogę strumieniowi, który zmuszony był wpływać pod jego korzenie.

- Jesteś najwspanialszym mostem jaki kiedykolwiek widziałam – powiedziała Luna podchodząc do drzewa. Przez chwilę miała wrażenie, że Dąb schylił swoje gałęzie, by dotknąć jej głowy, ale potem zrozumiała, że to tylko wiatr i poczuła zwód, przecież tak piękne drzewo nie mogło być pozbawione magii. – Pozwolisz, że oprę czoło o twoją piękną korę?

Posłyszała stukanie dzięcioła, które uznała za odpowiedź.

Kora była szorstka, pachniała setkami lat powolnego wzrostu. Luna przymknęła oczy i nagle ujrzała siebie-nie-siebie jak idzie mlecznymi korytarzami korzeni drzewa, jak przemierza jego wnętrze. To była ty, ale to nie jesteś ty, posłyszała, tamta opowieść kiedy do ciebie wróci, bo wszystko się ze sobą łączy i splata. Dzisiaj jednak szukasz czegoś innego niż wówczas.

- Skąd wiesz, czego szukam? - Zapytała w myślach drzewa.

- Moje korzenie sięgają w głąb ziemi i czasu – odparł Dąb. Moje konary dotykają tego, co przeczuwalne. Obserwuję każdą istotę, która przemierza mój las. Czuję twoje serce i pragnienia, twoją Tęsknotę. Widzę, że jeszcze nie dowierzasz mocy, którą masz w sobie, a to niebezpieczne, bo rzucane na wiatr zaklęcia mogą się spełnić. Widzę każdą myśl, która przepływa przez twoje żyły i zasila twoje ciało odżywczą energią. Widzę też te myśli, które są jak grząskie błoto i sprawiają, że zamiast iść lekko stawiasz ciężkie kroki. Jesteś na dobrej drodze, co nie znaczy, że nie błądzisz. Błądzenie jest wpisane w twój zarówno ludzki jak i wilczy los.

- Dziękuję – wyszeptała Luna.

- Nie dziękuj, nie potrzebuję słów wdzięczności, to co daję, przyjmij albo odrzuć. Nie przyjmuj za pewnik, moje życie jest w końcu życiem powolnego wzrostu, mogę się mylić wobec istot tak kruchych, chociaż jednocześnie tak mocnych, jak ty.

Kobieta westchnęła i silniej objęła drzewo. I wówczas Go ujrzała. Biały Smok delikatnie przesunął się pomiędzy korą a jej ciałem. Poczuła szorstkość jego futra i żar bijący od ciepłej skóry. Wczepiła palce w sierść sierść zwierzęcia. Po chwili wbijali się ku błękitowi nieba, chociaż była przekonana, że była noc, kiedy dotarła do dębu. Teraz jednak słońce świeciło w najlepsze i Luna ujrzała inne białe smoki, które leciały równo, jeden obok drugiego, w pełnym skupienia milczeniu. Poczuła zachwyt tak wielki, że mimo chłodu wiatru, było jej gorąco.

- Dawno temu, w czasach, o których ludzie nie pamiętają, bo to co nie zostało spisane dla nich zazwyczaj się nie liczy, białe smoki zamieszkiwały podniebne królestwo i z tego miejsca, widziały Mokosz, Matkę Ziemię, która była piękna i młoda, ale jeszcze nie rozumiała swojej mocy ani siły. Ludzie, którzy wówczas stąpali po jej ciele dziękowali jej za kwiaty i plony, a ona skłaniała swoją ubraną w kolorowy wianek głowę i tam, gdzie posłała swój ukłon, drzewa obradzały w soczyste owoce. Pewnej nocy Mokosz przyśnił się sen tak straszny, że obudziła się z krzykiem tak wielkim, iż wszystko zaczęło drżeć. Domy, które pobudowali ludzie, runęły, drzewa poupadały a pola popękały. Tylko smoki dalej sunęły po nieboskłonie, ich nie dosięgnął krzyk Matki Ziemi. Ludzie jednak doszli do wniosku, że to one winne są katastrofie, bo taka już jest ich natura, że lubię szukać winnych. Od tego dnia zaczęto polować na smoki.

Kiedy w białe, puchate cielsko uderzyły pierwsze strzały, to rozpadało się na tysiące kawałków i upadało w różnych miejscach ziemi. W końcu cała ziemia pokryta została, niczym popiołem, odłamkami po białych smokach. Mokosz, widząc tę potworną zbrodnię zamknęła oczy. Nie chciała patrzeć na to co zrobili ludzie, a kiedy zamknęła oczy, wszystko co na niej było posadzone zaczęło umierać. I tak nastąpił czas wielkiego zlodowacenia.

- A smoki?

- Odłamki, które upadły na ziemię zostały przykryte lodowcem, a potem, kiedy ten się zaczął topić, wniknęły głęboko w ciało Mokoszy. Nikt ich od tego dnia nie widział. A jednak raz na jakiś czas jakiemuś człowiekowi śni się biały smok. Taki człowiek musi wówczas wyruszyć na poszukiwania. Jego serce płonie pragnieniem pozbierania tego, co mogło zostać po białych smokach, więc udaje się w podróż, by odszukać ich szczątki. Każdy znaleziony fragment smoka, kiedy tylko dotknie go człowiek, wnika w jego serce i duszę zasilając ją swoją magią. Ludzie, którzy odnaleźli fragment smoka stają się wolni od osądzania, od dzieleni świata na to co dobre i złe, bo zaczynają Rozumieć, że podziały wymyślili ci, którzy się bali a nie ci, którzy byli obdarzeni mądrością.

Smok zawirował i Luna poczuła, że spada, machnęła ręką i wówczas uświadomiła sobie, że leży pod dębem a jej dłoń łapie nie smoka, a powietrze. Zamrugała. Więc to mi się tylko przyśniło? Pomyślała, ale jakaś część w jej sercu nagle zapłonęła dziwnym żarem i Luna doszła do wniosku, że czasami nie ma sensu dzielić świata na to co prawdziwe i na to co wyśnione. Otrzepała sukienkę z białego pyłu, który musiał wypuścić z siebie jakiś krzew, podziękowała Dębowi za jego opowieść i ruszyła dalej, w górę strumienia. Muszę znaleźć Źródliska, pomyślała. Odwróciła się w stronę lasu. Przez chwilę miała wrażenie, że czuje na sobie czyjś wzrok, ale nikogo nie dostrzegła w gęstwinie.

- Wydawało mi się - mruknęła i już więcej nie zawracała sobie tym głowy.

Widział jak podniosła się z ziemi, jak zgrabnym ruchem strąciła ze swojego ubrania popiół, pozostałość po oddechu białego smoku. Na chwilę przystanęła i spojrzała mu prosto w oczy. Miała piękne oczy, nigdy takich nie widział. Potem jednak odwróciła głowię i ruszyła w stronę Źródliska. Kiedy tylko była na tyle daleko, by nie mogła go zobaczyć ani wywęszyć, zaczął wolno iść w tym samym kierunku. Nie musiał się spieszyć, wiedział dokąd prowadzi strumień. Miał czas. Miał bardzo dużo czasu.

Ambona, las i dzika kobieta

 

Leżała powalona przez wiatr, raczej nikt jej nie podłożył nogi, by upadła, chociaż widok leżącej bezradnie ucieszył niektóre zwierzęta. Pierwsze do boju ruszyły mrówki. Rozpoznały teren, wybrały dogodne miejsce i zaczęły drążyć tunele. Korytarz w lewo, korytarz w prawo. Pięć pięter budowanych w głąb ziemi, bez windy. Z drewnianym dachem zrobionym z powalonej przez wiatr ambony. Apartamenty dostępne od ręki. Gwarancja nie obejmuje terenu sąsiadującego z mrowiskiem.

Polna mysz przemykała obok ambony, nie myślała o schronieniu, ale spróchniałe drewno miało w sobie kilka kuszących otworów, więc została. Pająk utkał nad jej norką podwieszany dach i żyli odtąd obok siebie, ona na dole a on na górze, bez zbędnych słów i wysilania się na grzeczności. W świecie zwierząt wszystko wydaje się być prostsze i aż dziw, że ludzie należą do tego samego królestwa. Może to słowa tyle komplikują, może oczekiwania.

Luna usiadła obok ambony i przez chwilę obserwowała ruch pod jej zmurszałym grzbietem. Postawiona kiedyś przez człowieka, powalona przez przyrodę konstrukcja umierała powoli, poddając swoje drewniane ciało procesom gnicia i rozpadu. Grzyby zjadały ją kawałek po kawałku, bez pośpiechu, może nawet trochę leniwie, miały czas, więc co smaczniejsze kąski odkładały sobie na potem.

- Piękny widok, prawda? – usłyszała czyjś głos i uniosła głowę, lekko spłoszona, że ktoś ją przyłapał na podglądaniu prywatnego życia myszy.

- Tak – mruknęła wstając i odruchowo oceniając stan swojej garderoby, chociaż od już od dłuższego czasu nie przejmowała się dziurami w sukience. Były to pamiątki po przedzieraniu się przez chaszcze, biegu na przełaj czy upadku z drzewa. Wyglądam paskudnie, pomyślała. La Que Sebe od miesięcy uczyła ją dzikiego życia, a życie w dzikości oznacza wolność od opinii innych. Łatwo być wolnym, kiedy żyje się z dala od ludzkich oczu, co innego nagle na takie oczy się natknąć.

- Pan chyba zabłądził – powiedziała hardo prostując się i silnie wciskając stopy w ziemię, by mieć możliwość wybicia się do skoku, gdyby zaszła taka konieczność.

- Ja nigdy nie błądzę – odparł i po grzbiecie kobiety przebiegł dreszcz. Jeden z tych utkanych z rozkoszy i lęku, przyjemny i nieprzyjemny jednocześnie. – Szukałem cię, Luna – dodał i wówczas zrozumiała, że i ona go szukała. Chociaż nie miała o tym pojęcia, do tej chwili, kiedy w końcu pozwoliła sobie na objęcie wzrokiem tego mężczyzny, który nie był od niej dużo wyższy, ale wyglądał na wystarczająco silnego, by mógł ją wziąć w ramiona i dać jej to, na o tak długo czekała.

Przez chwilę stała niepewna, z myślami, które kotłowały się w jej głowie jak zamknięte w słoiku pchły i nie miała pojęcia czy skoczyć na mężczyznę z pazurami, czy może obdarzyć go czułością. Więc po prostu bez słowa obróciła się na pięcie i zaczęła iść w stronę bagniska, po którym tylko ona potrafiła przejść, bo czasami tak bywa, że nie można wybrać właściwie, więc lepiej nie wybierać wcale.

Zapach mięty kołysał się nad głową Luny, kiedy zwinięta w kłębek położyła się w swojej kryjówce pośrodku bagien. Będziemy stały na straży, szumiały gałązki leszczyny, ześlemy ci piękne sny, szeptały wierzby, przykryjemy cię swoją zielenią i nikt cię nie znajdzie, mówiły trawy. Zamknęła oczy, pod głową miała jedynie kilka liści o woni przypominającej zeszłoroczną jesień, ale nauczyła się spać bez poduszki. Ziemia była w tym miejscu miękka i Luna czuła jej oddech, delikatne falowanie, góra-dół, góra-dół. Sen długo nie przychodził, miała wrażenie, że słyszy jego kroki, a jednak cięgle z daleka, jakby obawiał się do niej podejść. W końcu jednak poczuła jego ciepły oddech na prawym policzku i zimny na lewym.

Śniła, że stoi przed wielkim drzewem, które otworzyło swój brzuch, by mogła wejść do jego wnętrza. A potem była ciemność, nieprzejednana, smolista, gęsta i czyjś szept, łagodny, żeby nie bała się. Więc szła przez tą czarną masę, która przyklejała się do jej ramion, wplątywała we włosy, owijała wokół nóg. Szła, bo czuła, że nie może się zatrzymać, że w tym miejscu panuje zasada bycia w ruchu, o to co nieruchome od razu umiera. Nie miała pojęcia jak długo wędruje, być może Czas na chwilę przystanął jak tu był i umarł, a może wnętrze drzewa było po prostu poza jego władaniem, w każdym razie zaczęła odczuwać zmęczenie, ale szła dalej, uparcie i wytrwale, bo wiedziała, że nie wszystko w życiu musi przychodzić z łatwością. La Que Sebe powtarzała, że praca nad sobą obarczona jest trudem. To co przychodzi z łatwością, bywa niedocenione. W dawnych czasach, o których nikt już nie pamięta, ludzie nie znali wysiłku. Zrywali rajskie owoce i zajadali się nimi w najlepsze. Słońce świeciło, nikt nie musiał pracować, nie było wojen, chorób ani głodu. Tylko wielka tęsknota. Małe dzieci przychodziły na świat z zaciśniętymi pięściami, a kiedy otwierały dłonie, ukazywała się w nich maleńka Tęsknota, która rosła wraz z dzieckiem. W końcu starszyzna zdecydowała, że trzeba się pozbyć Tęsknoty, bo pozbawia ona radości. Uznano ją za Złą, rozpalono stos i zaczęto ją palić. Ale im większy był ogień, tym silniejsza stawała się Tęsknota, ogień tylko potęgował jej działanie. Kiedy Tęsknota była już tak wielka, że nie można jej było ignorować, a jej ogromne ciało zaczęło miażdżyć mieszkańców rajskiej krainy, ludzie postanowili jej ulec. Od tego momentu Tęsknota, która pobudza do działania, zasiliła ludzkie serca. I chociaż nic już nie było tak proste jak dawniej, ludzie zaczęli być bardziej zadowoleni. Gnani Tęsknotą zaczęli budować niezwykłe konstrukcje, pisać poezję czy malować obrazy tak czarowne, że doszukiwano się w nich magii.

Luna westchnęła przez sen, a bagno westchnęło razem z nią.

Gdzieś tam, pośrodku lasu stał mężczyzna i patrzył wprost na Lunę, chociaż z tej odległości nie mógł jej widzieć, jednak po plecach kobiety przebiegł dreszcz i nie była pewna czy jest on dobry czy zły, a może i taki i taki.

Opowieść strumienia o tym jak dzika dziewczyna zamieniła się w dziką kobietę

grafika: Natalia Gilicka ArtNat

Mgła przycupnęła nad lasem. Różowa, wilgotna pianka wchłaniająca w siebie kolor wschodzącego słońca. Ptaki zaczęły świergotać. Gdzieś trzasnęła złamana pod ciężarem racicy gałązka. Puszcza przecierała zaspane oczy, chociaż jej życie nigdy nie zaczyna się ze świtem i wcale nie kończy po zmroku.

Luna nadepnęła na szyszkę i zasyczała z bólu, ale tylko dla formalności, a potem ruszyła dalej. Lubiła wędrować po lesie, w tym momencie skrajnym, niby już za dnia, a jednak w delikatnym mroku. W niektórych miejscach, gdzie futro z liści było bardzo gęste, wciąż panowała ciemność, stamtąd, jakieś oczy, małe, uważne, wpatrywały się w kobietę. A potem cień przesunął się pod gałęziami i ruszył za Luną. Ta jednak za bardzo była pochłonięta swoimi myślami, by dostrzec cokolwiek, więc wędrowała dalej nieświadoma, że nie idzie już samotnie, że ma towarzysza, o dość dziwnym kształcie, a może bezkształcie, cichego i czujnego, z sierścią utkaną przez mrok.

Przystanęła. W oddali słychać było stukot dzięcioła i szum strumienia. Ostatni czysty wodopój, którym nie zainteresował się żaden człowiek czy myśliwy. Była świadkiem jak stawiano ambonę tuż koło rozlewiska, wokół którego zbierały się wieczorami zwierzęta. Człowiek to jedyny drapieżnik, który neguje prawo zawieszenia broni koło wodopojów, pomyślała i przeszedł ją dreszcz, bo kilka dni wcześniej słyszała huk, a potem widziała ślady krwi. Luna odgarnęła swoje srebrne włosy i zamknęła oczy. Tak bardzo chciałaby, żeby polowania były etyczne. Wiedziała, że są konieczne, nie była przeciwnikiem myśliwych tylko ich lenistwa. Podążanie za zwierzyną, tropienie, skradanie, chodzenie kilometrami przez las, by w końcu zdobyć zwierzę, które potem posłuży za pokarm, było dla kobiety czymś normalnym, chociaż sama stroniła od jedzenia mięsa i sądziła, że nie potrafiłaby zabić. Jesteś pewna? Przebiegła szybko jak zając myśl i od razu schowała się w wysokiej trawie, by tylko kobieta nie mogła jej pochwycić, zważyć w dłoniach, dopuścić do siebie Możliwość.

Zabijanie z ambony i to koło wodopoju, który był dla zwierząt świętym miejscem, było dla Luny aktem barbarzyństwa. Otworzyła oczy. Jakiś cień przebiegł przez ścieżkę i schował się w zaroślach. Kobieta ruszyła przed siebie, w lesie za dużo było zwierząt i duchów, by przejmować się czymś, co nie posiadało nawet kształtu.

Uśmiechnęła się, kiedy w oddali ujrzała srebrzysty grzbiet strumyka. Ruszyła żwawo przed siebie, przeskakując lekko leżące na ziemi gałęzie i w końcu znalazła się nad jego brzegiem. Uklękła i znużyła ręce w zimnej wodzie. Woda o smaku łez, pomyślała Luna, kiedy wzięła pierwszy łyk. Woda o smaku opowieści, wyszeptała i wówczas posłyszała, że to co wcześniej brała za szum, było tak naprawdę pieśnią.

Strumyk szumiał opowieść o dzikiej kobiecie. Kiedyś miała ona ukochanego. I we dwoje przemierzali las, jedząc ze swych ust i dłoni maliny oraz jagody. Było im dobrze i radośnie, bo młodość nie lubi myśleć o obowiązkach i trudnościach, a skoro o nich nie myśli, to trochę tak jakby ich nie było. Więc i dzika dziewczyna ze swoim pięknym chłopcem, żyli z dnia na dzień, budząc się każdego poranka w innym miejscu. Ich nagie ciała lubiły wygrzewać się w słońcu, ale też co chwilę lgnęły do siebie, czule i namiętnie i był to dobry czas, bo miłość, nawet jeżeli chwilowa, zawsze jest dobra. Pewnego dnia, tuż przed nastaniem wiosny, młodzieniec oddalił się od kryjówki, w której żyli przez kilka ostatnich dni i upojnych nocy. Być może chciał tylko sprawdzić co kryje się Po Drugiej Stronie Ściany lasu. Tak więc ciekawość zwiodła go do wioski i pod okno, w którym ujrzał najpiękniejszą dziewczynę jaką mogła stworzyć Natura. Dziewczę piersi miało jędrne, pośladki wypukłe, talię wąską, a włosy tak gęste, że tkała z nich co wieczór niezwykłe paszki, które potem sprzedawała na targu. Zapomniał chłopak o swojej dzikiej dziewczynie. Zapomniał o lesie, a o tym co było dawniej myślał, jak o śnie, może pięknym, ale nie prawdziwym.

Czekała na swojego chłopca dzika dziewczyna, czekała dzień, dwa, tydzień, miesiąc. Nic nie jadła i prawie by nie piła, gdyby nie rosa, gdyby nie deszcz, którego krople zdawało się, że lecą specjalnie do jej ust. Pewnego dnia poczuła, że nie ma już serca, że rozpadło się ono całkowicie na kawałki i rozsypało po lesie. Przyłożyła dłoń do piersi, ale nie poczuła tam bicia, tylko pustkę, otchłań tak wielką i straszną, że się jej przestraszyła. Wstała więc, chociaż ledwo miała siły i ruszyła przed siebie, a las karmił jej ciało, chociaż chciałby nakarmić i jej duszę. Co jakiś czas dziewczyna przystawała i wówczas ból wylewał się z niej strumieniem. A tam, gdzie padały na glebę jej łzy, powstawało źródełko o wodzie krystalicznie czystej, chociaż lekko słonej, o wodzie w której zaklęte były opowieści złamanego serca.

Po jakimś czasie dziewczyna zrozumiała, że nie jest już dziewczyną a kobietą, a ból jaki w sobie niosła zelżał, bo gdzieś tam, na swoich ścieżkach, pod kamieniami, w dziuplach, pod leśną ściółką, w gęstej trawie, odnajdywała skrawki swojego rozbitego serca. I kiedy w końcu kobieta poczuła, że znowu jest całością, postanowiła, że wybuduje sobie dom, pośrodku lasu i będzie do niego zapraszać Te, Które Szukają Swojego Serca, bo serce można tracić na różne sposoby, nie tylko przez młodzieńczą miłość.

Luna westchnęła i pogładziła ręką wodę, która na chwilę spieniła się, jakby chciała trochę naprężyć swój zimny grzbiet. Dziękuję za tę opowieść, powiedziała. Gdzie znajdę chatę dzikiej kobiety? Zapytała. Ale woda umilkła i trwała tak w milczeniu, więc Luna siedziała nad jej brzegiem i nasłuchiwała z nadzieją, że dowie się czegoś jeszcze. Strumyk jednak tylko szumiał i żadna więcej opowieść z niego nie popłynęła. W końcu zasnęła zwinąwszy się w kłębek i było jej zimno, chociaż noc była gorąca, ale zimno przyszło z jej wnętrza, bo opowieść strumyka wywołała z Lunie tęsknotę, może za miłością, może za własnym sercem. I z tego poczucia samotności zrodził się chłód. Jestem sama, pomyślała zasypiając. Nie jesteś sama, wyszeptał cień, który cały czas wpatrywał się w kobietę z uporem.

 

Wilczyca - opowieść o tym, co można znaleźć nie szukając

 

Śnią mi się schody. Kręte, powyginane, dziwaczne, z poręczami, na których można się oprzeć i z takimi, którym lepiej nie ufać. Schody prowadzące w górę, nigdy w dół, jakby kierunek był im już nadany i stopy nie mogły wybrać innego. Schody drewniane, które śpiewają przeciągle, kiedy ktoś po nich idzie i schody betonowe zamknięte w ciasnej klatce schodowej, z echem tak gęstym, że aż trudnym do zniesienia. Schody ze szkła. Miejscami popękane, zużyte, z obietnicą kruchości zaklętą w ich przezroczystym ciele.

W moich snach bywa, że nieopatrznie przechylam się przez poręcz, akurat taką, przez którą nie wolno się przechylać, bo pod moim ciężarem poręcz pęka i lecimy razem w dół, lecimy nienaturalnie długo, chociaż odległość jest krótka, a jednak lecimy, ja i poręcz. Ta co miała trzymać i ta co trzymała. I kiedy tak opadamy na dno w niemal zwolnionym tempie, przychodzi do mnie myśl, że coś tu się nie zgadza. Zauważam szczelinę. Po chwili już krzyczę na całe gardło: To jest tylko sen! To tylko sen! A skoro to jest sen, na dodatek wykreowany przez moją własną głowę, tę co jest przytwierdzona do mojego karku. Mój prywatny sen, a nie zbiorowa halucynacja, to przecież z pewnością mogę uniknąć upadku. Wystarczy mieć skrzydła. I zanim zdążę dopomyśleć do końca piękne, uzbrojone w pióra skrzydła, te już mi wyrastają z pleców i zaczynają unosić. Tylko ta poręcz, zawodna, którą mam ciągle w ręku, swoim ciężarem próbuje pokrzyżować mi plany wysokich lotów, uniesień pięknych i dobrych. A jednak boję się ją utracić. Zżyłam się z jej wyszlifowanym na błysk drewnianym ciałem. Żal mi go zostawić. Strach puścić. Więc przez chwilę tkwię w miejscu. Ona mnie ciągnie w dół, moje skrzydła w górę i wychodzi bezruch. Zatrzymanie. W dziwnej pozie, trochę w górze i trochę nad ziemią. Zamykam oczy. Szukam rozwiązania, ale nic sensownego nie przychodzi mi do głowy.

Powoli zapominam, że śnię, pewność, że wszystko kontroluję rozpływa się, zanika. Zostaje tylko walka z tym co trzymam w ręce. I wówczas czuję, że nie mam już rąk. A kiedy przestaję mieć ręce, poręcz z nich wylatuje i roztrzaskuje się na drobne kawałki, chociaż upadek z tej wysokości nie powinien był przynieść, aż tak dramatycznego efektu. A jednak poręczy już nie ma a ja, nagle otulona futrem, skaczę na schody, ale wcale nie chcę już na nich być, więc skaczę na nie, by się od nich odbić, by wybić się w zupełnie inną przestrzeń i po chwili biegnę. Piasek pod łapami jest przyjemnie ciepły. Ziemia jeszcze nie ostygła po ciepłym dniu. Księżyc wisi nad horyzontem, okrągły i lśniący. Widząc go mam ochotę zawyć, więc wyję, nie czuję wstydu, nie ma we mnie krzty krępacji. Wyję z całych sił. Wyję przeciągle moją wilczą pieśń, a kobieta we mnie uśmiecha się łagodnie.

La Que Sebe, Ta Która Wie, wita mnie w progu swojej jaskini, kiedy w końcu na moich czterech, silnych łapach do niej dobiegam, zdyszana, zmęczona, ale szczęśliwa. Nigdy wcześniej nie czułam w sobie takiego szczęścia. „To wolność”, mówi Kobieta a ja kiwam pyskiem, bo nie tylko rozumiem jej słowa, ale je czuję. Jakby każde słowo wypowiadane przez La Que Sebe rozbrzmiewało w moim brzuchu, w moich łapach, jakby jej wypowiedzi przenikały futro i zasilały je pewnością i prawdą. „Zapamiętaj, Luna, zapamiętaj ten sen, bo to tak naprawdę nie jest sen, mówi Kobieta i dorzuca drewna do ognia. „Możesz usiąść przy mnie jako kobieta”, dodaje a ja czuję jak znowu odzyskuję ręce i nogi. Moje nagie ciało otula ciepło płynące od ogniska. Siadam na ziemi. Dobrze mi. Nagiej, ale bezpiecznej, kobiecej a jednak zwierzęcej. La Que Sene nie odzywa się dużo. Ale kiedy mówi, wiem, że jej słowa mają dużą wartość, więc chowam je koło swojego serca. Mam tam szufladkę, specjalny schowek, w którym trzymam To co Ważne.

Kiedy nastaje świt, zwijam moje smukłe ciało w kłębek i zasypiam. La Que Sebe mówi, że będzie nade mną czuwać, więc pozwalam sobie na zamknięcie oczu. Tej nocy przychodzą do mnie sny o schodach, poręczy i kobiecie-wilku.

Kiedy się budzę leżę w łóżku. Przez chwilę nie wiem, gdzie jestem, szukam szarych ścian jaskini, ale ich nie ma, są tylko te pomalowane na kolor o nazwie cafe latte. Sypialnia, dom, który z zapałem urządzałam wiele lat temu. Wzdycham ciężko, bo czuję tęsknotę za moim snem o wolności. W końcu wstaję i idę do łazienki, a kiedy tak idę przez dom pozostawiam za sobą ślady piasku i pyłu z jaskini. Zwilżam twarz wodą a potem zaczynam śpiewać. Wyśpiewywuję z siebie to co we mnie kamienne, a powinno być lekkie, wyśpiewywuję z siebie swój smutek i gniew, który pod nim siedzi. Wyśpiewywuję do końca, do braku oddechu, bo tylko w ten sposób mogę rozpocząć nowy dzień. Dziękuję La Que Sebe, śpiewam na końcu a potem owijam się milczeniem jak ciepłym futrem i wychodzę. Idę przez miasto w milczeniu. Nie potrzebuję słów. Czasami słowa są zbędne. Czasami lepiej po prostu czuć.

Dziewczynka z zapałkami opowieść o tęsknocie za ciepłem

 

Wychodzę, rzuciła przez lewe ramię i nie czekając na odpowiedź ruszyła w dół klatką schodową przeskakując dolne stopnie, tak samo jak to robiła, kiedy była dzieckiem. Ile mogłabym przeskoczy na raz opierając się na poręczy? Cztery, a może wszystkie jedenaście? Czy można przeskoczyć jedenaście stopni? Jaka oszczędność kroków, jakie przyspieszenie. Mruknęła zadowolona, wciąż pamiętała jak to jest. Ekscytacja i delikatny strach, bo przecież biorąc rozpęd nie będzie już możliwości zatrzymania, wycofania w połowie drogi. Więc musi się udać. Wysoko. Gwałtownie. Pięknie. Nogi miękko opadły na podest. Przechyliła się przez poręcz i wówczas ją ujrzała. Stała w podartej szarej sukience, z włosami, które musiał potargać wiatr albo zły sen. Nie uśmiechała się, tylko patrzyła na Hannę swoimi czarnymi oczyma – przenikliwie, poważnie, zbyt poważnie jak na dziecko.

Hej, chciała krzyknąć Hanna, ale głos ugrzązł w jej gardle i wydała z siebie ledwie chrapnięcie, mruknięcie starego kota, westchnięcie zardzewiałej rury, przez którą nie mogła przepłynąć woda. Zaczekaj, powiedziała w końcu, ale dziewczynka jej nie słuchała, tylko odwróciła się i zaczęła zbiegać po schodach zwinnie, lekko i Hanna pomyślała, że nie raz musiała przed czymś uciekać. Przede mną nie musisz, pomyślała i od razu poczuła, że to jest kłamstwo, bo przecież już kilka razy uśmierciła w sobie taką dziką dziewczynkę. Ale zabijałam te, które były we mnie, a nie na zewnątrz mnie, próbowała się usprawiedliwić. Tamte nie były prawdziwe, nie mogły być, były tylko zarodkami fantazji o życiu, w którym panuje beztroska.

Wyszła na ulicę. Szum miasta od razu chwycił ją w swoje ramiona, więc nie miała wyboru, musiała z nim zatańczyć, dodać coś od siebie, zastukać obcasami, wejść z chlupotem w kałużę, westchnąć głośno, przeklnąć, kiedy jadące zbyt szybko auto ochlapało chodnik i jej płaszcz zostawiając, na jednym i na drugim, ciemne, mokre plamy.

Nienawidzę tego miasta, syknęła, kiedy jakiś przechodzeń trącił ją ramieniem a potem krzyknął, gdzie lezie, głupie babsko, całą szerokością chodnika, a przecież inni też tu chcieliby sobie zatańczyć, nie tylko ona jedna zna kroki tanga, więc niech uważa jak idzie, bo pożałuje.

Minęła jeszcze kilka przecznic, ruchliwych, pulsujących życiem i piskiem tramwajów, zawodzeniem opon, które muszą nagle się zatrzymać, z ludźmi, ubranymi w szare płaszcze, których poły unoszą się za nimi niczym ogony, ale nikt nie zwraca uwagi na ten ptasi aspekt, bo każdy pędzi w swoją stronę, z oczyma utkwionymi nie w tu i teraz a w jakiś odległy cel, w odbiór dzieci ze szkoły, ugotowanie obiadu, konferencję, wykład, wizytę u dentysty, mechanika czy psychiatry. W wieczorną randkę, na którą on się spóźni albo w ogóle się nie pojawi a ona będzie potem stać pół godziny w swoich niedopasowanych do pogody butach, ale za to dopasowanych do krótkiej sukienki i kolczyków w kolorze bordo albo blue. I właśnie nie niebieski a ocean blue, bo tak jej powiedziała kiedyś sprzedawczyni, która marzyła o wyruszeniu nad morze, ale nie nad zimny Bałtyk tylko gdzieś, gdzie katalogi obiecywały ciepło, a pan z biura podróży powiedział: „the sea will be blue like your eyes”. Ale zanim zdołał kupić bilet last minute rozchorowała się jej matka, więc sprzedawczyni ze sklepu obuwniczego została w domu i tylko wieczorami oglądała katalog z opisem wycieczki, na którą się nie wybrała. W głowie jednak wciąż szumiał jej ocean w kolorze blue like your eyes i może dlatego udało jej się sprzedać wszystkie dostępne w sklepie niebieskie buty. I kiedy wręczała ostatnią parę poczuła, że napływają do jej oczu łzy, bo zrozumiała, że nigdy nie pojedzie na wycieczkę nad morze, skazana na swoją pracę i chorą matkę, której stan nie był ani gorszy ani lepszy.

Kiedy Hanna minęła ostatnią na swojej drodze ruchliwą ulicę nastała Cisza. Przystanęła, żeby nie mącić jej spokoju odgłosem kroków i ze zdumieniem odkryła, że miasto pokrywa gruba warstwa mroku. Kiedy nastała noc? Nie miała pojęcia, szła po postu przed siebie, raz po raz schodząc do podziemi, bo ludzie czasami lubią drążyć tunele tak samo jak krety czy mrówki, z tą różnicą, że potem nadają im dumne nazwy a nawet imiona. Takiej dżdżownicy nigdy by do głowy nie przyszło, żeby wydrążone w ziemi przejście uroczyście otwierać i nadać mu nazwę. Po prostu jest tunel, który za jakiś czas zniknie i będzie musiał powstać nowy, nic wielkiego, zwykła sprawa, codzienność. Ale nie dla ludzi. Ci w swoich przejściach podziemnych umieszczają windy, schody i sklepy. Wykładają je marmurem albo betonują, malują na kolor, który akurat jest w modzie albo był na stanie i trzeba było go zużyć. A potem, po latach, farba zaczyna odrywać się od betonowej skóry, łuszczy się i marszczy tworząc dziwaczne wzory, które młodzież w nocy, jak nikt nie widzi pokrywa kolorami. I tak obok Niech żyje Lech tkwi napis, że Anka to zwykła kurwa, dbaj o lasy, wolny Tybet, uciekaj przed psami, huj, chuj, chój w różnych odmianach jakby ktoś sprawdzał jak najlepiej wygląda ten wyraz i nie dowierzał polskiej ortografii. Hannie najbardziej spodobał się napis: Czym się przejmujesz? Zacznij oddychać, zacznij żyć. Jakby oddychanie nie było czymś oczywistym i naturalnym. A może nie jest, może czasami się o nim zapomina?

Spojrzała na ciemność, która tkwiła po drugiej stronie ulicy, tam gdzie kończyło się miasto i zaczynał inny świat, taki pozbawiony latarni, dziki, nieujarzmiony ludzką ręką, chociaż ta nie raz próbowała już sadzić lasy od linijki, ale drzewa, chociaż nie potrafią chodzić, to wiedzą jak się przemieszczać i jak przypadkiem wyrosnąć w miejscu, które nie było im przeznaczone. Więc spoglądała w ciemność i zobaczyła w niej jakiś ruch a po chwili zakołysało się delikatne światełko zapałki. Dzika dziewczynka stała naprzeciwko Hanny. W jej dłoniach tkwiło pudełko zapałek, z którego wyciągała uzbrojony w siarkę patyk i pocierała go o draskę. Ogień przez chwilę skakał w górę radośnie, ale zapałka była krótka i szybko gasła, więc dziewczynka wyciągnęła z pudełka kolejną i kolejną.

Nie zapalaj wszystkich, powiedziała Hanna podchodząc do dziewczynki. Możemy rozpalić ognisko. Ale dziewczynka jej nie słuchała i wydobyła z pudełka ostatnią zapałkę. Proszę, nie rób tego, wyszeptała Hanna. Ognik zakołysał się i chwilę tańczył, jakby chciał udowodnić, że było warto. Dziewczynka uśmiechnęła się słabo. A potem nastała ciemność.

Dziewanna, rzeka, tratwa i poszukiwanie Księżyca (fragment dłużeszej opowieści o pewnej czarownicy, a może po prostu kobiecie, która czuje więcej) #ArtNat

 

fot. Gosia Kubska

 

Rzeka szarpała niespokojnie brzegi jakby chciała je porwać ze sobą, poszerzyć swoje koryto, rozlać się na łąki i pola, podejść pod domy, liznąć wilgotnym językiem podmurówki, sprawdzić wytrzymałość ułożonych w stosy worków z piaskiem. A potem ponieść na grzbiecie to, co uznałaby za zbędne dla człowieka.

Dziewanna schyliła się, żeby dotknąć wody, pogłaskać jej zimne ciało, zanurzyć rękę w jej nurcie i poczuć pragnienia rzeki.

Jesteś dzisiaj niespokojna, wyszeptała, a rzeka odpowiedziała jej szumem i pluskiem, bo innego języka nie znała, a może znała, ale wolała używać swojego.

Potrzebuję twojej pomocy, powiedziała Dziewanna a rzeka płynęła dalej, bo nie potrafiła się zatrzymać, nawet gdyby chciała.

Musze przejść na drugą stronę, ale nigdzie nie widzę mielizny, kontynuowała swoją przemowę kobieta. Woda jednak nie zwolniła, nie rozstąpiła się, nie ukazała ukrytego na dnie piasku.

Dziewczyna usiadła na brzegu i wsunęła stopy do wody. Zimno przeszło ją dreszczem. Wiosna dopiero przecierała zaspane powieki. Poranki były zesztywniałe po nocnych przymrozkach, przyroda czekała na sygnał, niepewna czy ma już rozkwitać, czy jeszcze poczekać. Zbyt szybki start mógł być kosztowny w skutkach, a jednak co roku kilka niecierpliwych roślin wychylało swoje pąki, bo myślały, że to już, ale to jeszcze nie było już, więc umierały potem niepocieszone nie zaznawszy możliwości pełnego rozkwitu. Woda pogłaskała czule stopy Dziewanny, a potem przyniosła wielki drąg i położyła go obok kobiety. Nieruchome cielska wyrąbanego lasu zaczęły gromadzić się na brzegu i kobieta patrzyła z przejęciem na ich pokryte korą grzbiety.

Gdybym tylko miała gruby sznur, westchnęła kobieta patrząc na swój pas, wokół którego kręcił się delikatny, parciany sznureczek.

I wówczas rzeka wyrzuciła na brzeg linę, s potem kolejną i kolejną i kiedy lin było już tak dużo, że poryły cały przybrzeżny piasek, Dziewanna usłyszała syk i zrozumiała, że to nie są liny, tylko węże. Oczy największego z nich spojrzały prosto na kobietę.

Wybacz, że was niepokoję, powiedziała Dziewanna.

Rzekaaaa nasssss sssssprowadziła, wiemy cccco robićććććć, wysyczał największy z węży.

Dziękuję, wyszeptała Dziewanna widząc, jak węże zabierają się do pracy.

Związane wężowymi ciałami bale unosiły się na wodzie. Kobieta wzięła długi kij, by się odpychać i weszła na tratwę. Nigdy wcześniej nie płynęła rzeką. Zamknęła oczy, by uspokoić oddech, bo czasami łatwiej człowiekowi przychodzi spokój, kiedy niczego nie widzi, a potem wbiła kij w miękkie dno rzeki. Tratwa zakołysała się niespokojnie, ale była stabilna, więc po chwili Dziewanna poczuła, że płynie.

Dokąd mnie niesiesz? Zapytała rzeki, kiedy zrozumiała, że nie płyną na drugą stronę, ale woda tylko zapluskała, zaszumiała i sunęła dalej unosząc na swoim wilgotnym grzbiecie tratwę a na niej Dziewannę. Miałam przejść na drugi brzeg, wyszeptała kobieta, ale wyszeptała ta cicho, żeby nikt jej nie słyszał, bo nie chciała sprzeciwiać się rzece. Wiedziała, że wody, które ją unoszą, są na ziemi odkąd spadła pierwsza kropla, są na ziemi tak długo, że zdołały posiąść wiedzę, której człowiek nigdy nie będzie mógł zyskać, nawet uzbrojony w najbardziej inteligentne maszyny.

Płynęli już kilka godzin, Dziewanna dawno zrezygnowała z prób odpychania się kijem. Położyła głowę na wężowych splotach i pozwoliła, by przyszły do niej wężowe sny.

Zamajaczyły jej przed oczyma ciemne korytarze, a potem ujrzała białą rzekę wypełnioną czymś słodkim i lepkim. Ja już tu kiedyś byłam, powiedziała, a biała rzeka polizała jej policzki, które nie wiedzieć czemu nagle pokryły się słonymi kroplami. Nie ma tego co było, jest tylko to co jest, posłyszała Dziewanna i otworzyła oczy. Leżała na trawie, która płynęła teraz bardzo wolno. Niebo pokrywały białe kropki, które ktoś ułożył w formy przypominajce lutnię, łabędzia i orła. Kobieta patrzyła w zachwycie i przez chwilę miała wrażenie, że widzi jak niewidzialne palce wprawiają w wibrację struny lutni i słychać melodię, jedną z tych, o której można powiedzieć, że jest nie z tej ziemi. A potem zobaczyła jak łabędź wygiął swoją długą szyję i miała wrażenie jakby spojrzał wprost na nią. Czego pragniesz Dziewanno? Zapytał gwiezdny ptak, ale kobieta miała zamknięte usta i zamknięte serce, więc nie potrafiła mu odpowiedzieć na to pytanie. Czego pragnęła? Skąd mogła wiedzieć, dawno nie zaglądała do samej siebie, nie nurkowała we własne pragnienia. Wydawało jej się, że po prostu chce być wolna, lecz teraz czuła, że może to trochę za mało. Pragnę miłości, pomyślała, ale szybko odrzuciła tę myśl, bo wydawała jej się zbyt trywialna.

Nie da się odnaleźć tego co nie nazwane, powiedział łabędź,

Szukam księżyca, wyszeptała po jakimś czasie, ale może za późno i dlatego łabędź już jej nie słuchał, bo stał się na powrót konstelacją złożoną z gwiezdnych kropek i Dziewanna nie była pewna czy naprawdę coś do niej mówił, czy może był to fragment jej snu.

Szukam księżyca, powtórzyła już głośno, by zapamiętać po co wybrała się w podróż na drugą stronę rzeki. Może słowa, które wypowiedziała z dużą siłą nabrały mocy, a może rzeka od początku planowała wypuścić Dziewannę ze swoich objęć właśnie w tym momencie, w każdym razie tratwa zakołysała się, uniosła i wylądowała na brzegu. Bose stopy kobiety dotknęły delikatnej zieleni mchu. Wężowe więzy zostały rozplecione i każdy z gadów popełzł bezszelestnie w swoją stronę. Polana opustoszała, nawet pale, z których zrobiona była tratwa nagle zniknęły i Dziewanna nie była pewna, czy to pochłonęła je ziemia czy może rzeka pochwyciła je ponownie w swoje ramiona i spławiła w dół, tam gdzie jej słodkie wody mieszały się z tymi pełnymi słonych powieści.

Mamo ziemio, prowadź moje nogi, by dotarły tam, gdzie mają dotrzeć, powiedziała kobieta, a drzewa nad jej głową zaszumiały jakby chciały dodać jej otuchy. Wiatr dotknął włosów Dziewanny, delikatnie i czule, a potem ześlizgnął się w dół i zakołysał kobiety sukienką.

Wietrze! Pogroziła mu palcem, kiedy poczuła zimny podmuch na swoich udach, a wiatr zachichotał szelestem i popędził dalej, bo nie chciał się narażać na gniew czarownicy.

Wędrowała boso ścieżką wydeptaną kopytami zwierząt. Nie miała pojęcia dokąd idzie, ani nawet gdzie się obecnie znajduje, ale to nie miało żadnego znaczenia. Czuła, że jeżeli wystarczająco intensywnie będzie myśleć o Księżycu, w końcu go znajdzie i odprowadzi na miejsce, ochroni przed niebezpieczeństwem, na które się naraził schodząc z nieba. A kiedy nadciągnęła noc, nie zwolniła kroku, chociaż mrok był tak gęsty, że czuła jak lepi się do jej ubrania. Niewiele mogła dotrzeć przez czerń, która postanowiła zabawić się jej zmysłami i zrównała niebo z ziemią, tak że Dziewanna nie była pewna czy dalej stąpa po leśnym runie, czy może wzbiła się wysoko i idzie teraz po czubkach drzew. A jednak szła dalej, bo prowadziła ją Myśl a nie oczy, więc nie musiała wiedzieć czego dotykają jej stopy.

Gdzieś w oddali usłyszała śpiew wilka. Na chwilę przystanęła, by przysłuchać się pieśni o miłości do lasu, do wolności i białej wilczycy, którą kilka lat wcześniej zabił kłusownik, a zwierzę nie mogło zapomnieć ani swojej ukochanej ani człowieka, któremu poprzysięgło zemstę, bo znało dobrze jego zapach i wiedziało, że kiedyś ich drogi się skrzyżują, a wówczas z kłusownika zostaną jedynie kości, o które nikt się nie upomni, bo mężczyzna nie był lubiany ani przez ludzi ani przez zwierzęta.

Pieśń wilka przeniknęła do serca Dziewanny i kobieta zapłakała nad jego losem, a z każdej łzy, która spadła na mech pod jej stopami, wykiełkował wysoki kwiat o drobnych, żółtych listkach. Ale to było już dużo później i kobieta nie mogła tego zobaczyć.

W końcu mrok ustąpił i Dziewanna ujrzała rozległą polanę, pośrodku której siedział świetlisty młodzieniec, całkiem nagi, ale zupełnie niewinny i przez to kobieta nie czuła się skrępowania brakiem jego odzienia.

To ty, Księżycu? Zapytała. Młodzieniec uśmiechnął się do niej, a potem wrócił do zaplatania srebrnych sieci, w które łapał robaczki świętojańskie.

Przepiękne, prawda? Usłyszała obok i w sobie, bo głos Księżyca był wszędzie i nie był głosem prawdziwym. Są niezwykłe, bo ich blask pochodzi od nich samych, kontynuował nie czekając na odpowiedź. Ja świecę światłem dobitym. Ale gdyby tylko mógł być jak taki świetlik, wówczas ludzie nie zapominaliby o mnie w dzień.

Wówczas nie byłoby nowiu, stwierdziła Dziewanna, zarówno Nów jak i Pełnia wyznaczają ludziom i przyrodzie rytm. Są jak metronom, którego słuchamy, żeby się nie zagubić.

Wierzysz w to co mówisz? Spojrzał na nią i kobieta ujrzała w jego oczach wielki smutek.

Ludzie nie patrzą na przyrodę, rzadko nawet zerkają na niebo, by sprawdzić albo chociaż zachwycać się gwiazdami oraz mną. Nie jestem już ludziom potrzebny.

Ależ to nieprawda! JA ciebie potrzebuję. Ilekroć idę przez ciemny las oświetlasz mi ścieżkę. Czekam na Pełnię, bo wówczas to, co zasadziłam w czasie Nowiu zaczyna kiełkować, niezależnie od tego czy jest rośliną czy myślą. Jesteś bardzo potrzebny!

Jednej kobiecie, która na dodatek jest czarownicą, westchnął.

Nie jestem czarownicą, odparła. Nie znam się na czarach, a na ziołach dopiero poznaję, powiedziała stanowczo.

Księżyc uśmiechnął się, a potem powoli wstał. Kiedy siedział na mchu sprawiał wrażenie niemal dziecka, teraz jednak wyprostował plecy i Dziewanna stwierdziła, że jest ogromny, Ledwie mieścił się na polanie.

Widzisz mnie w ludzkiej postaci, przypłynęłaś na tratwie, którą zbudowała dla ciebie rzeka i węże i mówisz, że nie jesteś czarownicą?

Dziewanna otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale żadne słowa nie przechodziły jej przez gardło. Może Księżyc miał rację? A może nie miał? Czy znał się na sprawach tego co na dole, zerkając z góry?

Wiem więcej niż ci się wydaje, usłyszała. Księżyc podszedł do Dziewanny. Nie był już tak ogromny. Sprawiał wrażenie zwyczajnego mężczyzny, chociaż jego ciało dalej wibrowało delikatnym blaskiem i miało przezroczyste kontury. Szukałaś prawdy a trafiłaś na sen, szukałaś miłości, a dostałaś kota i borsuka. Pragnęłaś samotności a masz towarzystwo drzew i zwierząt. Chciałaś zwyczajnego życia, a mieszkasz w lesie, rozmawiasz ze Śmiercią i Księżycem. A jednak gdzieś w środku czujesz, że dopiero teraz jesteś naprawdę szczęśliwa. Powoli stajesz się pełnią i nie potrzebujesz do tego ani mnie, ani mojego odbitego blasku.

Kiedy poczuła na wargach srebrzysty pocałunek świat zawirował. Przez ciało Dziewanny przeszedł intensywny dreszcz i kobieta odskoczyła jak rażona prądem.

Przepraszam, wiem że nie powinienem, ale chciałem sprawdzić jak smakuje pocałunek.

Mogłeś zapytać. Nie byłam gotowa na całowanie się z Księżycem.

A gdybym zapytał, to byś się zgodziła?

Oczywiście, zaśmiała się, jak mogłabym przegapić tak niezwykłą okazję? Podeszła do Księżyca bliżej i pozwoliła, by przez chwilę ich usta pozostały złączone. Smakował kosmosem i srebrzystymi gwiazdami. Ale było też w nim coś nieuchwytnego, delikatnego, niemal kobiecego.

Odsunęła się z uśmiechem.

A teraz, proszę, wracaj na niebo. Tu nie jesteś bezpieczny, stwierdziła przeczesując palami srebrne włosy Księżyca.

Miałaś wizję, ale to tylko wizja, ona mówiła, że coś się może wydarzyć, ale wcale nie musi, powiedział.

A jednak twoje miejsce nie jest na tej polanie. Nie istniejesz po to, by siedzieć w lesie. Ludzie muszą cię widzieć. Nie masz pojęcia jaki żal rodzi się w sercu, kiedy znikasz za chmurami.

Księżyc pokiwał głową i znowu urósł.

No i wypuść te biedne świetliki, nie będziesz jak one, chociażbyś się gapił na nie przez kilka lat.

Sieć upadła na ziemię, srebrzyste nitki poturlały się między mech a potem zniknęły. Uwolnione chrząszcze z radosnym pobrzękiwaniem poleciły w stronę drzew. Dziewanna podparła się pod boki zadowolona.

Dziękuję ci Dziewanno, liczę, że będziesz mnie podziwić, kiedy już znajdę się u góry, powiedział i kobieta była przekonana, że mrugnął przy tym zawadiacko.

Oczywiście, twoja obecność na nocnym niebie zawsze budzi we mnie zachwyt, powiedziała z uśmiechem, ale zanim zdołała dokończyć zdanie, Księżyca już nie było.

Ciemna polana sprawiała wrażenie opuszczonej.

Po chwili jednak została rozświetlona przez księżycowy blask.

Dziewanna zadarła głowę do góry i pomachała w stronę księżyca, chociaż nie miała pewności czy ten ją dalej widzi.

Czas wracać do domu, mruknęła.

I wówczas zerwał się silny wiatr. Kobieta zadrżała, bo zimno przeniknęło ją aż do kości. Zmarszczyła czoło. Coś było nie tak z tym wiatrem.

Przestań! Krzyknęła, a potem pochłonął ją wir i już niczego nie widziała, niczego nie czuła. Świat zniknął, a może to ona zniknęła. Nie była pewna. Świat też nie.

Wyciągnij ten kolec z serca (opowiadanie by ArtNat)

 

 

 

Mgła zjadła przestrzeń z takim apetytem, że nawet nie zostawiła miejsca na kontury. Kobieta nie była pewna czy droga, którą szła wiodła prosto czy może wiła się meandrami niczym rzeka. Stawiała uważnie kroki, przekonując się za każdym razem, że świat wciąż istnieje, że pod tą biała otuliną wszystko jest takie jak dawniej. Chociaż. Czy mogło być wciąż takie same, skoro w sercu Miśki tkwił kolec? Próbowała różnych sposobów, żeby go się pozbyć, ale pęseta w postaci psychoterapii tylko pożarła jej oszczędności pozostawiając z pytaniami w formie otwartej. Może nie ten terapeuta, a może nie była to jej droga. A potem poznała Agiego, który wręczył jej karteczkę z adresem mówiąc, żeby tam poszła. Że to nie jest byle jaki adres, z pewnością nie przypadkowy. Znajdziesz tam siebie, powiedział i Miśka poczuła dziwny dreszcz, bo nie przypuszczała, że się kiedykolwiek zgubiła. Może raz, ale była wówczas dzieckiem i weszła do bramy, bo ta miała niezwykłe sklepienie, ale prowadziła tylko na szare podwórko, więc mała wówczas Miśka postanowiła iść dalej, bo przecież takie piękne bramy muszą chować jakąś ukrytą furtkę do zaczarowanego królestwa. A jednak nigdzie nie było tego piękna, któremu uległa w pierwszej chwili. Tylko nadszedł wieczór, a ona była z miejscu, którego nie znała, ale nie rozpłakała się, bo czuła w sobie jakiś dziwny spokój. I kiedy starszy pan w za dużych okularach zapytał ją co robi sama pośrodku plątaniny tych szarych bloków, powiedziała, że nie wie jak trafić do domu. I chociaż mama zawsze jej mówiła, że nie ma ufać obcym, to poczuła, że ten mężczyzna nie miałby sił, żeby zrobić jej krzywdę. Idzie? Zapytał tylko i poszła za nim, do miejsca, gdzie jej mama siedziała zapłakana, bo myślała, że Miśka już się nie odnajdzie.

Wzięła głęboki oddech, kiedyś ktoś jej powiedział, że czasami zapominamy o oddychaniu i Miśka była wówczas zdumiona, bo jak można zapomnieć o czynności automatycznej, ale potem zaczęła odkrywać, że faktycznie, były chwile, kiedy jej oddech stawał się niewielki jakby próbował cofnąć się do zarodka.

Jakaś ciemna plama zamajaczyła przed kobietą. Mgła odsunęła się budynku, jakby chciała uchylić firanki, by dodać Miśce odwagi, ale to nie było potrzebne. Kobieta ściskała w ręce wizytówkę z adresem i nie miała w sobie żadnego wahania. Wyszła z domu z przekonaniem, że idzie do miejsca, które da jej spokój, może w końcu wydłubie z niej tą drzazgę pozostawioną przez zawiedzione nadzieje, niespełnioną miłość i Krissa, o którym nie potrafiła przestać myśleć, bo nie da się nie myśleć o różowym słoniu wciąż mówiąc: Różowy słoń.

Budynek musiał być ogromny, bo Miśka nie mogła dojrzeć jego dachu, ale może to tylko mgła postanowiła zakryć górne partie kamienicy. Nacisnęła mosiężną klamkę, która z ociąganiem, jakby chciała wpierw sprawdzić czy kobieta jest warta wysiłku chowania metalowego języka, w końcu ustąpiła i Miśka weszła do bramy jakby wkraczała do zupełnie innego świata, gdzie nie było już monotonni oferowanej przez mgłę, a feeria barw, od której mogło się zakręcić w głowie, ale nie zakręciło. Nigdy wcześniej nie widziała tak pięknej klatki schodowej, z tyloma malunkami, rzeźbami i drewnianymi schodami czule objętymi szeroką poręczą.

Zaczęła wspinać się w górę, chociaż schody nie były wcale strome i nie była to żadna wspinaczka, a raczej wędrówka, której towarzyszyły skrzypnięcia i pojękiwania starego drewna. W końcu dotarła na miejsce, co oznajmiał niewielki szyld, usytuowany ponad drzwiami z numerem, który starł albo czas albo niezbyt zdolna sprzątaczka. Wyciągnęła rękę przed siebie, by nacisnąć dzwonek, ale drzwi w tym momencie się uchyliły i ujrzała znajomą twarz Agiego, który powiedział, że czekał na nią, na szczęście się nie spóźniła, jeszcze nie zaczęli. Nie zdołała zapytać jak mogli na nią czekać skoro wyruszyła z domu spontanicznie, bez zapowiedzi, zaskakując samą siebie, bo Agii już szedł w głąb korytarza, więc popędziła za nim.

Weszli do pomieszczenia, które mogło kiedyś służyć za salę balową, teraz jednak siedzieli w nim ludzie, na poduszkach do medytacji, tworząc krąg, który ona miała dopełnić.

Jaki masz defekt? Zapytała kobieta, siedząca po lewej stronie Miśki. Ja mam chaos w głowie, dodała i Miśka ujrzała wielki wir, który wydobywał się z czaszki kobiety i pędził gdzieś pod sufit. Miśka spojrzała na siedzących w kręgu ludzi i otworzyła buzię, bo musiała wypuścić z siebie bańkę, w której kołysało się jej zdumienie.

Wszystkie osoby, poza Agim, miały coś, co wystawało z ich ciała, a czego tam być nie powinno, bo przecież, dajmy na to, złamane serce, to tylko przenośnia, a jednak chłopak, który siedział naprzeciwko Miśki miał wyraźnie złamane serce, które leżało nieporadnie na jego kolanach, niczym zdychający kot. W pierwszym odruchu chciała stamtąd uciec, w drugim zerknęła na swoją klatkę piersiową. Był. Wielki, ostentacyjny, podobny do kolca róży, tylko większy. Wystawał z misinego serca i nie pozostawiał miejsca na domysły. To przez niego tu przyszła, a teraz go widzi, wyraźnie i boleśnie. Lecz kiedy chciała sięgnąć po niego ręką, by go usunąć, Agii podszedł do niej powiedział, że tak tego nie zrobi, żeby poczekała, dopiero zaczynają ceremonię. Tak powiedział. Ceremonia. Więc Miśka posłuchała, zaintrygowana i zaciekawiona, z zapasem kilku innych za-.

Parę dni później, kiedy leżała rano w swoim łóżku, zobaczyła, że kolec się skurczył, zmatowił i wyblakł. A kiedy spróbowała go dotknąć natrafiła na pustkę, bo był utkany z mgły jej wspomnień. Nie jesteś ważny, powiedziała, a kolec zadrżał, bo zrozumiał, że umiera. Nie jesteś już dla mnie ważny, nie wiem dlaczego karmiłam ciebie moimi myślami, dlaczego tak kurczowo trzymałam ciebie w moim sercu, jesteś tylko iluzją, nie masz znaczenia, powiedziała głośniej i poczuła coś, czego od dawna nie potrafiła doświadczyć: Wolność.

Nie masz znaczenia, powtórzyła dla pewności, chociaż kolca już nie było, została jedynie mała blizna, na pamiątkę. A Wolność chwyciła Miśkę za rękę i wyprowadziła z domu. Szły razem przez Miasto, roześmiane i szczęśliwe, a kiedy Miasto się skończyło, szły dalej. Mijały pola i lasy, a ich nogi nie czuły zmęczenia, bo Wolność nie miała prawdziwych nóg, a Miśki nogi były zbyt zadowolone z wędrówki, by czuć znużenie. Szły bez ustanku, dzień i noc. A kiedy Miśka czuła, że nadchodzi sen, po prostu zamykała oczy i zasypiała, a Wolność chwytała ją wówczas silniej za rękę i prowadziła dalej, za las, za rzekę, aż do stóp wielkiej góry. Tak wielkiej, że kiedy Miśka otworzyła oczy, przez chwilę poczuła strach, bo jak miałaby się wdrapać na szczyt czegoś tak wielkiego. A jednak Wolność uśmiechnęła się do niej i wyszeptała, żeby się nie obawiała. Strach warto przywołać tylko w sytuacji prawdziwego zagrożenia. Więc Miśka podziękowała Wolności i zaczęła się wspinać, a im wyżej wchodziła, tym więcej mogła zobaczyć. I nagle ujrzała nie tylko Miasta oraz Wsie usytuowane wokół Góry, ale także swoją Przeszłość i Przyszłość. A kiedy dotarła na szczyt góry podziękowała sobie za swoją wytrwałość, podziękowała Słońcu, bo to ogrzewało ją w czasie wędrówki, podziękowała też, kiedy spadł deszcz i mogła wyciągnąć przed siebie dłonie, by utworzyć z nich miseczkę i się napić. Podziękowała ziemi, po której stąpała i powietrzu, które wchodziło do jej płuc. A potem zaczęła schodzić i nie myślała już o niczym, tylko pozwoliła, by szczęście wypełniło całe jej ciało.

Wiele lat później, kiedy siedziała przed swoim domem na wsi, podeszła do niej mała dziewczynka, która mogłaby być jej wnuczką, ale nie była i zapytała czy jest szczęśliwa, bo jest taka stara i brzydka, i wszystkie okoliczne dzieci się jej boją mówiąc, że jest czarownicą, która nie ma nikogo prócz czarnego kota. Miśka uśmiechnęła się, przymknęła oczy, bo słońce dość mocno świeciło i powiedziała, że nie jest czarownicą, a wiedźmą, a kot nie jest jej tylko sąsiadów i nigdy nie była samotna, gdyż zawsze miała wokół siebie Naturę. Miałam też męża, powiedziała po dłuższej chwili, ale dziewczynki już nie było. Przez chwilę Miśka delektowała się wspomnieniami, a potem wstała, otrzepała spódnicę, zawołała kota i weszła do chaty, bo to był dobry dzień na wyplatanie koszyków. Wiklina moczyła się w szarym mydle już od jakiegoś czasu i Miśka wiedziała, że będzie teraz bardzo elastyczna. Pokręciła głową, bo wspomnienia znowu zaczęły do niej napływać, a nie lubiła uciekać w Przeszłość mając pod ręką Teraźniejszość, więc zabrała się za pracę.

Sąsiedzi Miśki słyszeli potem jak śpiewa, wciąż młodym głosem, wolnym od drżenia, a kiedy pewnego dnia zniknęła, nikt się temu nie dziwił, bo jej śpiew dalej unosił się w powietrzu, jakby miejsce, w którym mieszkała chciało o niej trochę dłużej pamiętać. Ale tylko trochę.

 

Nie taki straszny wilk, opowieść zainspirowana pewną samotną wędrówką szlakiem wilków (#wilk #natura #opowiadanie #artNat)

 

Odgarnął śnieg i położył dłoń na kamieniu. Przez chwilę dał się zwieść pozorowi zimna, ale po chwili ciepło zamknięte w sercu Południka zaczęło delikatnie przeskakiwać na jego palce. Zamknął oczy, bo pod przymkniętymi powiekami świat rośnie i pęcznieje, obrasta w nowe znaczenia i bywa, że pokazuje swoje prawdzie oblicze. Bywa też odwrotnie i wówczas człowiek goni za wizją, która jest ułudą, ale o tym może lepiej nie wspominać, bo po co. Więc stał tak z dłonią wyczuwającą wydobywające się z wnętrza kamienia pulsowanie i nabierał Pewności, a kiedy Pewność stanęła obok niego, bez uśmiechu, bo to nie leży w jej naturze, schylił głowę, żeby oddać jej szacunek i poprosił, by rozpostarła ramiona także nad tych, których tego dnia zostawił śpiących w domu, ale Ona tylko pokręciła głową i wyszeptała kilka słów w języku, którego nie zrozumiał, a potem zniknęła, bo nie przepadała za mrozem, chociaż ten nie mógł jej nawet dotknąć.

Narzucił plecak na swój grzbiet, grzbiet który trenował od kilku miesięcy uzbrajając go w mięśnie i tłuszcz, bo tylko tłuszcz mógł ochronić przed prawdziwym Zimnem, którego szedł doświadczyć, żadne ubrania nie dawały takiej osłony, nawet te najlepsze i świetnie zaimpregnowane. W każdym razie nie podczas tej eskapady. Przeszedł kilka kroków i poczuł zadowolenie, bo plecak był wygodny i świetnie leżał. Spojrzał przed siebie i przez chwilę miał wrażenie, że widzi cały szlak, który ma do przejścia, setki kilometrów przez las, bagna i rzekę. Nie czuł jednak strachu tylko ekscytację. Był gotowy, dobrze o tym wiedział. Czuł siłę swoich mięśni, które z każdym krokiem rozgrzewały jego ciało, tak więc zostawiał za sobą ślady roztopionego śniegu, a w miejscu, gdzie stanął wyrastała stokrotka, chociaż tak naprawdę nie wyrastała, bo to jest opowieść o czymś zupełnie innym i nie ma w niej miejsca na delikatne kwiaty, które chociaż piękne, szybko przekwitają.

Las powitał go milczeniem. Początkowo nie zwrócił na to uwagi, ale po kilku kilometrach doszedł do wniosku, że nie słyszy ani zwierząt ani drzew, że wszystko wokół niego jest nieme. Przykucnął, bo w takich chwilach lepiej być bliżej ziemi, powierniczki sekretów, ziemi, która pamięta o wszystkim i nosi w sobie zarówno przeszłość jak i przyszłość. Ale Ziemia również milczała i gdyby tylko nie czuł w sobie Pewności, uznałby, że to jest rodzaj ostrzeżenia, ale ponieważ miał Pewność ruszył przed siebie ignorując panujące wokół milczenie.

Mróz nie przyszedł nagle, chociaż niektórzy twierdzili, że nigdy czegoś takiego wcześniej nie widzieli, a ci spośród nich, którzy słyszeli o człowieku samotnie wędrującym przez las, chwytali się za głowy i jojczyli, bo bywa, że ludzie tylko tyle potrafią, być może dlatego, że jojczenie sprawia im przyjemność, a być może dlatego, że nie mają pojęcia, że można postępować zupełnie inaczej. W każdym razie zimno skuło lodem cały kraj dzięki czemu stał się jedną, kryształową kulką. I gdyby przeszedł jakiś Olbrzym, mógłby z łatwością wziąć ją do ręki i rozkruszyć, ale na szczęście to nie jest opowieść o olbrzymach, więc nic takiego się nie stało.

Ciepło płynące z pracujących mięśni nie dopuszczało do niego zimna, więc nie zwrócił uwagi na panujący wokół chłód. Wieczorem jednak musiał zwolnić kroku, bo szedł bez latarki, bardziej kierując się czuciem niż wzrokiem, przez to nie mógł utrzymać szybkiego tempa, chociaż gdyby uwierzył, gdyby nie miał wpajanego od dziecka twierdzenia, że w ciemności nie można wędrować szybko, gdyż ta odbiera koordynację, stawia przeszkody, tworzy utrudnienia, pewnie mógłby dalej iść żwawo, bo kiedy serce wytycza ścieżki nie da się zejść na manowce, w każdym razie zazwyczaj się nie da.

Mróz wpierw chwycił go za kostki, ale mężczyzna podciągnął wyżej wełniane skarpety, więc Chłód dmuchnął w jego kolana, która zatrzeszczały, zadrżały i sprawnie zrzuciły z siebie lodową dłoń. A potem Mróz dotknął jego twarzy i wówczas mężczyzna zatrzymał się, bo nie nawykł do tego, by ktokolwiek gładził jego porośnięte ciemną szczeciną policzki.

Odczep się ode mnie, nie widzisz, że mam misję do wykonania? Zapytał, a Mróz przez chwilę poczuł, że mu strasznie głupio, ale tylko przez chwilę, bo nie obchodziły go nigdy ludzkie sprawy. Tylko raz, wiele lat wcześniej a może później, podszedł trochę zbyt blisko chaty pewnej młodej szeptuchy i przez chwilę myślał nawet, że czuje w swoim sercu miłość, ale była to jedynie kolejna bryłka lodu, więc niczego w nim nie ogrzała, tylko, kiedy uległa rozpuszczeniu pozostawiła po sobie jakąś ciemną plamę, którą zakrył bielą śniegu i postanowił udawać, że jej tam nie ma.

Mężczyzna przez chwilę rozważał czy może rozpalić ogień, ale tylko przez chwilę, bo przecież wiedział, że w lesie nie wolno rozpalać ogniska, nawet w lesie pokrytym śniegiem. Wziął więc głęboki wdech, bo w takich chwilach lubił pamiętać o oddechu i ruszył przed siebie, a Sen usiadł mu na ramionach i szeptał całkiem miłe słowa i mężczyzna osuwał się stopniowo w jego dziwną krainę, w której wszystko jest możliwe, a jego ciało szło dalej, bo znało drogę i nie potrzebowało umysłu, żeby wiedzieć, którędy iść.

Ranek był pełen bieli. Las parował mglistym oddechem i było to piękne, ale mężczyzna nie przystanął, by poczuć w sobie zachwyt nad tym co było wokół niego, nie chciał, by ten rozsiadł się w nim na dobre i przeszkodził w wędrówce. Miał przed sobą długą trasę do pokonania. Wilczy szlak biegł lasem omijając ludzkie siedliska, a potem wiódł wzdłuż rzeki, po której pływały grube kry, ale tego mężczyzna nie wiedział, bo nie doszedł jeszcze do rzeki.

Szedł więc dalej, a z każdym krokiem odpadały od niego Myśli, przez co nabierał lekkości, aż w końcu poczuł, że jego ciało niemal nic nie waży, bo nie było w nim już ciężaru starych przekonań i balastu nabywanych latami poglądów. Przyspieszył więc kroku i teraz niemal biegł przez las, a jednak żadne gałęzie nie stanowiły dla niego przeszkody i czuł dziwne zadowolenie z uczucia dzikości, które coraz mocniej wnikało do jego wnętrza wyostrzając zmysły.

Gdzieś między drzewami posłyszał wycie wilka. A potem, kiedy i z jego piersi wydobyło się potężne wycie zrozumiał, że gdzieś po drodze coś zgubił, po to by odnaleźć coś zupełnie innego. Spróbował przywołać obraz swoich dzieci i żony, ale nagle jego ludzkie życie przestało mieć znaczenie, jakby w ogóle nie należało do niego, zawył więc ponownie, bo nie był pewien czy dobrze zrobił i przez chwilę odczuł coś w rodzaju wyrzutów sumienia, ale tylko przez chwilę.

Przystanął, żeby obejrzeć się za siebie, ale na śniegu nie zobaczył odcisku ludzkich stóp. Szlak, którym biegł pokrywały ślady wilczych łap. Serce zabiło w nim mocniej, ale nie było w tym żalu, tylko pragnienie, by biec dalej, by rozpłynąć się w dzikości i jakaś myśl o tym czy wilk może odżywać się tylko roślinami przez chwilę zapukała do jego głowy, ale szybko o niej zapomniał, bo nie był już człowiekiem, nie rządziły nim te same prawa, wartości, nie podlegał już pragnieniom, które tak lubią dręczyć ludzki umysł. Po prostu istniał. Bez konieczności chodzenia na kursy o zen czy o byciu w Tu i Teraz. Był. I to mu wystarczało.

Różnie potem ludzie mówili o tej wyprawie. Jedni twierdzili, że mężczyznę pożarły wilki, inni byli przekonani, że uciekł do ciepłych krajów, bo wyprawa była tylko przykrywką prawdziwego celu. Jeszcze inni mówili, że widzieli w lesie wilka, który chodził z plecakiem na grzbiecie. Byli i tacy, co uznali, że mężczyzna doznał oświecenia i został pustelnikiem. Ja jednak wiem, że on wciąż biegnie przez las w swojej nowej, wilczej postaci i tylko raz w roku, w noc letniego przesilenia, pojawia się na skaju Puszczy, żeby obserwować z oddali swoją żonę i dzieci, które tańczą wokół ognia. I czuje wówczas dziwny żal w swoim wilczym sercu, więc wyje głośno, a ludzie z okolicznych wsi zakrywają sobie uszy ze strachu przed tym dzikim językiem, którego nie rozumieją. Bo ludzie boją się wilków, może dlatego, że gdzieś w głębi przeczuwają, że mają równie dziką naturę co one.

Opowieść o kobiecie, bólu głowy, lesie, wilkach i myśliwym (by ArtNat)

           Tego dnia Anna Teresa obudziła się z tak okrutnym bólem głowy, że była pewna, iż zwiastuje on koniec świata. Usiadła więc w fotelu przy oknie, wzięła do ręki książkę, bo do szła do wniosku, że jeżeli ma umrzeć, to przynajmniej w dobrym towarzystwie. Czekała do południa, w końcu zaparzyła sobie kawę na mleku owsianym, do której dodała szczypty soli, gdyż kiedyś przeczytała, że sól pomaga zniwelować gorzki smak, a Anna Teresa lubiła kawę delikatnie słodką, ale nie przesadnie. Nuta słodyczy miała jedynie zamajaczyć na języku, zakołysać subtelnie zmysłem smaku odpowiedzialnym za cukrową czułość.

Przymknęła na chwilę oczy, kiedy pierwszy łyk kawy przepłynął przez jej usta. Już jako dziecko wykazywała dużym zainteresowaniem tym niezwykłym napojem, który przechowuje w sobie pamięć wszystkich przyjemnych momentów. I chociaż za każdym razem jest trochę inny to jednak gromadzi w swojej czerni pamięć o wszystkich przelotnych spojrzeniach znad filiżanki, o śmiechu, o szeptach, o dotyku dłoni, która przypadkiem zetknęła się z drugą.

Anna Teresa westchnęła, bo od dawna nikt nie próbował nawet musnąć jej skóry. Od kilku lat żyła samotnie w swoim mieszkaniu w starej kamienicy, mieszkaniu, które w jej rodzinie było od pokoleń i chociaż ciążyła na nim klątwa samotności, to jednak żadna z kobiet nie próbowała go się pozbyć. Może po prostu rodziły już się pogodzone z losem. A może nie wiedziały co tracą, bo skupiły się jedynie na tym co zyskiwały.

Zerknęła za okno, szary jesienny poranek wyglądał raczej pospolicie, żadnego poruszenia, nawet ostatnie liście nie próbowały się kołysać, bo zabrakło albo odpowiedniej muzyku albo wiatru.

Anna Teresa czytała więc dalej i czekała, nic jednak strasznego nie nastąpiło i kobieta, z poczuciem lekkiego rozczarowania, położyła się spać. Przyśnił jej się wielki wąż zjadający swój własny ogon i kobieta obudziła się z krzykiem, bo nie przepadała za wężami, poza tym gdzieś już czytała o takim samym śnie, a może to nie był sen, a obraz, ale to nie miało znaczenia. Czuła jak zimny pot obejmuje całe jej ciało, a strach wypełnia ją od środka nie pozostawiając miejsca na pozostałe myśli. Przez chwilę rzucała się w pościeli, mając nadzieję, że wetrze w prześcieradło wszystkie swoje obawy, ale strach pozostał trzymając ją mocno, niemal z czułością, więc w końcu zastygła w bezruchu. Widziała biel sufitu oraz kładące się na nim cienie, które zaczęły tworzyć różne kompozycje, jakby noc pragnęła dać jej na pocieszenie chociaż te kilka niewyraźnych wrażeń, ale kobieta nie zwracała na to wszystko uwagi, znieczulona strachem i wizją pożerającego świat węża.

Ranek był piękny. Słońce radośnie przeświecało przez firanki, a potem delikatnie zaczęło gładzić ciało leżącej Anny Teresy i gdyby tylko kobieta zechciała, mogłaby poczuć jak ciepło pieści czule jej skórę. Kobieta jednak wsłuchana była w pisk, który urodził się w jej głowie w nocy i pozostał z nią aż do rana, a potem do południa. Wieczorem owinęła sobie głowę ręcznikiem, w nadziei, iż powstrzyma narastanie głośnych jęków i zawodzeń, które niewątpliwie wydobywały się z jej głowy na zewnątrz, ale kiedy otworzyła drzwi sąsiadce, która przyszła pożyczyć szklankę cukru, zrozumiała, widząc malujące się przerażenie w oczach starszej pani, że ręcznik jest daremny. Nic nie mogło powstrzymać odgłosów, które turkotały, piszczały i zawodziły przywodząc na myśl szkolną orkiestrę dętą rozpoczynającą próbę bez obecności dyrygenta.

W nocy do drzwi Anny Teresy zapukała policja prosząc, by ściszyła tę niedorzeczną muzykę wydobywającą się z jej mieszkania. Pół miasta pogrążone było w bezsenności, drugie pół narzekało na bóle głowy, ktoś wyskoczył przez okno, ktoś został przyłapany nie w swoim łóżku. Koty miauczały niespokojnie, a psy ujadały nawet po podaniu im środków na uspokojenie. Nowo narodzone dzieci tej nocy rodziły się z głowami tak wielkimi, że lekarze musieli przy każdym porodzie wykonywać cesarskie cięcie.

Anna Teresa spojrzała półprzytomnie na policjantów. Chciała coś powiedzieć, coś mądrego, w końcu była kobietą oczytaną, a jednak hałas, który miała w głowie uniemożliwiał jej zebranie słów w sensowne zdanie, więc bąknęła coś niewyraźnie, a potem zamknęła drzwi. Policjanci odnotowali w swoim zeszycie, że kobieta była pijana.

O czwartej nad ranem, na wsi mieszczącej się pięć kilometrów od Miasta, przyszło na świat cielątko o dwóch głowach. Anna Teresa zrozumiała, że musi odejść, bo inaczej choroba, która ją dotknęła doprowadzi na skraj szaleństwa wszystkich mieszkańców Miasta oraz okolicznych wiosek.

Spakowała więc swoje rzeczy w plecak, którego nie używała od liceum, a jednak wciąż przechowywała na pawlaczu, bo nie lubiła wyrzucać tego, co było sprawne, chociaż niekoniecznie modne. Nacisnęła na głowę czapkę, pomimo że poranek był gorący (jakby listopad zdecydował, że jednak nie nadejdzie cofając wszystkie oznaki jesieni) i wyszła z domu.

Ponieważ wszyscy taksówkarze z powodu migreny musieli wziąć urlop, postanowiła, że pójdzie pieszo. Cieszyła się ze swoich wygodnych butów, kupionych parę lat wcześniej w promocyjnej cenie, na jednym z tych małych ryneczków rozstawianych na parę godzin, kilka dni w roku. Sprzedawczyni zawinęła trapery w bibułę i powiedziała Annie Teresie, że okazja nadejdzie, aby się nie martwiła, że będą leżały przez jakiś czas w kącie. Potem bedą noszone, niech pamięta o smarowaniu smalcem, bo na skórę trza nakładać tylko to, co by się samemu zjadło. Głowa do góry, to najlepsza inwestycja w pani życiu.

Kobieta zerknęła na swoje stopy, które gdyby tylko mogły odpowiedziałyby jej takim samy, pełnym wdzięczności spojrzeniem i zamiast skierować swoje kroki w stronę na tyle dużego miasta, że dodatkowe piski nie zrobiłyby na nim wrażenia, skręciła w las. Przez chwilę wahała się czy to na pewno bezpieczne, ale potem przypomniała sobie, artykuł o wilkach, w których pewien badacz zachwycał się inteligencją tych zwierząt i tym, że od ludzi trzymają się z daleka. Wystarczy, iż posłyszą ludzki głos, a już ich nie ma. Więc wkroczyła pomiędzy drzewa nucąc jakąś piosenkę, której słów nie pamiętała za dobrze, ale uznała, że to nie ma znaczenia. I tak nie potrafiła śpiewać.

Nie miała pojęcia jak długo szła. Nogi same ją niosły i kiedy czuła napływające zmęczenie, po prostu zamykała powieki, a stopy dalej wędrowały, jakby nie potrzebowały udziału świadomości do tego, by chodzić.

Puszcza była coraz bardziej gęsta i dzika, aż w końcu drzewa przesłoniły niebo i Anna Teresa nie była w stanie stwierdzić czy jest noc, czy może nastał już dzień. Nie odczuwała też głodu. Jej krok była na tyle powolny, że jej organizm mógł wejść w proces, o którym czytała kiedyś że nazywa się autofagią, ale nie miała wcześniej okazji ani chęci, by sprawdzić na czym on polega. Teraz jednak sam się zadziewał, a kobieta po prostu mu nie przeszkadzała.

W końcu las otworzył ramiona ukazując rozległą polanę pośrodku, której wyrastał tak wielki dąb, że kobieta musiała przysnąć, chociażby z wrażenia. Konary drzewa sięgały samego nieba i Anna Teresa ujrzała wraki samolotów, które musiały wiele lat wcześniej zaplątać się w gęstwinę, a teraz zwisały z góry niczym jesienne, brunatne od rdzy, liście. Pień drzewa był szerszy od najszerszej kamienicy, którą wybudował kiedykolwiek człowiek, a korzenie wnikały w głąb ziemi i okrążały ją kilka razy wypuszczając gdzieniegdzie dodatkowe pędy, z których powstawały nie tylko dęby, ale i inne drzewa liściaste, bo drzewo które miała przed sobą Anna Teresa było Pramatką Wszystkich Drzew, które Zasypiają na Zimę.

Kobieta nie próbowała obchodzić drzewa dookoła, bo zajęłoby jej to kilka dni, a zmęczenie zaczynało wnikać w jej ciało, gdyż to tak często bywa, że przychodzi ono wtedy, kiedy człowiek przystaje. Ziewnęła kilka razy, a potem przytuliła się do pnia, który był gorący, bo Pramatce Wszystkich Drzew cały czas krążyło ciepło przyszłych pokoleń roślin, które miały się dopiero narodzić. Anna Teresa podciągnęła nogi pod brodę i zasnęła. A śniło jej się, że wchodzi do wnętrza Dęboszy w poszukiwaniu złotego jaja, ale szybko ją ten sen zmęczył, bo był to sen zupełnie innej kobiety, z innej opowieści.

Kiedy otworzyła oczy świat pokryty był białym puchem i kobieta pomyślała, że przespała całą jesień, ale kiedy spojrzała na swoje długie, siwe włosy, zrozumiała, że tych jesieni było dużo więcej. A jednak nie czuła żalu ani do siebie, za stracone lata, ani do Dęboszy, że pozwoliła jej na tak długi sen. Była wypoczęta i pełna energii, jej wzrok się wyostrzył a węch poprawił na tyle mocno, że potrafiła zlokalizować bezbłędnie śpiącą w dziupli wiewiórkę.

Mimo panującego wokół zimna, było jej bardzo ciepło, chociaż dawniej zawsze marzła okrutnie jak tylko temperatura spadała poniżej dwudziestu stopni. Teraz jednak, kiedy oddychała w tym samym rytmie co las, czuła w sobie żar. Ściągnęła buty, a każdy jej krok wypalał w śniegu ślad jej wąskiej stopy. Poczuła siłę swoich mięśni i z zadowoleniem puściła się biegiem przed siebie. Nie czuła ciężaru grawitacji, była wolna i dzika. Szczęśliwa, bo pozbawiona natłoku myśli oraz powinności. A kiedy przystanęła, by rozejrzeć się wokół, wyczuła obecność wilków, które przyglądały się jej z dystansu, jeszcze niepewne kim jest ta ludzka istota, która wcale nie pachnie jak drapieżnik, chociaż jest człowiekiem.

A potem, kiedy zaczęła ponownie biec, ruszyły za nią, bo Anna Terasa miała w sobie coś, co je przyciągało, czego się trochę obawiały, a jednocześnie niezwykle pragnęły.

Wieczorem wróciła pod Dęboszę, zziajana, zmęczona i zadowolona. A potem, kiedy u jej stóp legło całe stado wilków zrozumiała, że klątwa samotności, która ciążyła na jej rodzie, właśnie została zdjęta. Tej nocy przyśnił jej się mężczyzna o ciemnych oczach i dzikim spojrzeniu, który szedł ze strzelą na ramieniu. Obudziła się z bijącym sercem, które drżało i z przerażenia, i z dziwnego rozgorączkowania, którego jeszcze nie umiała wytłumaczyć.

Tego dnia, kiedy biegała po lesie, bacznie rozglądała się na boki. Woń myśliwego była intensywna. I kiedy w końcu ujrzała go jak stał wyprostowany i gotowy by oddać strzał, krzyknęła tak głośno, że ziemia zadrżała, a mężczyzna stracił równowagę.

Kiedy Jan otworzył oczy ujrzał nad sobą twarz Anny Teresy, ale kobieta szybko uciekła, więc nie był pewien czy to była jawa czy może tylko mu się to przyśniło. Przez kilka kolejnych nocy nie mógł spać, wciąż rozmyślając o kobiecie z lasu. W końcu ubrał się ciepło a kiedy jego ręka sięgała po strzelbę poczuł w sobie wahanie. Nagle broń stanowiła rodzaj przeszkody, chociaż zawsze lubił strzelanie do zwierząt i chlubił się swoją niezwykłą celnością. Jednak myśl o dzikiej kobiecie coś w nim zmieniła, więc wyszedł z domu, po raz pierwszy od wielu lat bez swojej strzelby i chociaż początkowo czuł się nieswojo, z każdym kolejnym krokiem zyskiwał przekonanie, że oto zaczyna się w jego życiu zupełnie nowy rozdział.

Przez cały rok Jan szukał kobiety o wilczych oczach, a jednak ciągle mu się wymykała. Raz na jakiś czas trafiał na ślady jej bosych stóp, ale nigdy nie mógł jej spotkać. W końcu zrezygnowany usiadł pod drzewem i postanowił, że już tak zostanie. Wrośnie w ziemię korzeniami, które wypuści z siebie jego dusza i stanie się częścią lasu, który tak mocno przez ostanie miesiące pokochał. I chociaż był mężczyzną, który nigdy wcześniej nie płakał, poczuł jak łzy napływają mu do oczu, bo zrodziła się w nim żałość, że umrze w samotności, że umrze tak idiotycznie goniąc kobietę, którą widział tylko raz, ale której spojrzenie wypaliło w jego sercu jakiś napis domagający się odczytania. Napis, którego nie rozumiał, bo był napisany w języku zwierząt i drzew.

Różne potem krążyły opowieści o myśliwym, który wyszedł z domu i już nigdy nie wrócił. Niektórzy twierdzili, że zginął rozszarpany przez zwierzynę, na którą wcześniej z takim uporem polował. Inni jednak byli przekonani, że widzieli go jak biegał po lesie z białowłosą kobietą, a wraz z nimi pędziła wataha wilków. Jeszcze inni szeptali między sobą opowieści o prastarym drzewie, w którego konarach zamieszkali Opiekunowie Lasu, którzy raz w roku przybierali ludzką postać Jana i Anny Teresy, a potem kroczyli przez las, a tam gdzie legli na mchu, by oddawać się wzajemnym pieszczotom, po jakimś czasie wyrastało nowe drzewo, tak silne, że nawet największy wicher nie był w stanie go powalić.